Welcome to the world of the maffia ✔

*hoofdstuk 77*

pov Chloé

Langzaam komt het plein beter in zicht. Ik slik als ik de Eiffeltoren zie staan. Het doet me meteen denken aan de schoolreis en River. Ik slik de brok in mijn keel weg en focus me op de mensen die op het plein lopen.

Al vijf jaar zijn we van elkaar verwijderd. Al vijf. Je zou denken dat ik in die vijf jaar niet meer dat wrak zou zijn als in het begin maar dan heb je het mis. Het was moeilijker dan verwacht. We waren niet vaak samen maar nu pas besefte ik dat ik die momenten met hem nodig had om even tot rust te komen. In slaap geraken was de eerste weken moeilijk. Nu nog steeds maar het gaat al beter.

Er is veel veranderd in die vijf jaar, goede verandering, al zeg ik het zelf. Maar dan heb ik het over mijn rol als baas en de maffia. Niet over mij persoonlijk. Daar ging het alleen maar bergaf. Alhoewel er een groot lichtpuntje in mijn leven kwam dat die steile berg net iets minder steil maakte. 

'Is dat hem?' Ik knik naar een man die een beetje voor de Eiffeltoren staat buiten de rij. 

'Ja.' Chase die naast me staat volgt mijn blik. 

'Maar het is te gevaarlijk om nu gewoon op hem af te stappen, we wachten tot hij ergens naar toe gaat.' 

'Het ziet er wel niet naar uit dat hij weg zal gaan.' Zucht ik als ik de man, die ontspannen tegen een paaltje leunt, bekijk. 

'Mja.' 

'Blijf jij hier, roep me als er wat is.' Zeg ik en wijs naar mijn oortje waar we onze communicatie doen als we niet naast elkaar staan. 'Ik haal eten.' Zeg ik verder en wijs naar een pannenkoek en wafel tent. 

'Jij hebt ook altijd honger.' Hoofdschudden kijk hij me aan.

'Een volle maag is zeer belangrijk.' Herhaal ik de woorden van Linda terwijl ik al passen richting de tent zet. Hij steekt zijn tong naar me uit en roept me nog na wat hij op zijn wafel wilt. Ik draai me om en zucht als ik de lange rij zag. Ik sluit achteraan aan maar na een minuut ben ik het al beu. Zuchtend kijk ik nog eens het plein af. Chase staat de geweldige, gespeelde toerist uit te hangen terwijl hij onze verdachte in de gaten hield, die nog steeds tegen zijn paalde geleund stond. Vele mensen stonden te wachten om de Eiffeltoren te beklimmen. 

Het deed me denken aan een paar maanden gelden dat ik hier was met school. Toen was alles nog rozengeur en maneschijn. 

Ik stap uit de rij en ging een zij straat in, in de hoop ook een wafeltent te spotten. Een grijns kwam op mijn gezicht als ik in de verte een vlaggetje zag hangen met een wafel op. Naarmate ik dichter kwam hoe beter het rook. De rij was minder lang dan bij die anderen en glimlachend schoof ik aan. Terwijl ik wachtte nam ik de details van het straatje in mij op. Het was prachtig. Dat had ik wel geleerd in die vijf jaar. Leren te genietend van de kleine dingen en daarmee gelukkig zijn. 

'Bonjour.' Begroete een medewerken me. Glimlachend keek ik naar de verschillende soorten wafels die je kon kiezen.

'Bonjour je voudrais.' Begon ik maar stopte als ik doorhad wie er voor me stond. Langzaam gleden mijn ogen van het keuzebord naar de persoon voor me. 

'Chloé?' Fluistert hij. Hij knipperde een paar keer met zijn ogen, precies of hij aan het dromen was maar nee. Het was echt. River en ik stonden na vijf jaar terug oog en oog. 

'Ben jij- Hoe?- Wat doe je hier? Wacht even.' Hij verdwijnt naar achter en verbaasd kijk ik hem na. En mijn wafels? Dacht mijn maag protesterend. 

Geïrriteerd draai ik me om en liep terug naar het plein. Ik had geen zin meer in wafels.

'Chloé. Ik zei dat je moest wachten.' Een hand greep mijn pols vast en soepel draaide hij me om. 

'Je bent nog even koppig als vroeger.' Grijnst hij.