Welcome to the world of the maffia ✔

*hoofdstuk 33*

pov Chloé

Nog voor dat de bel gaat loop ik al het lokaal binnen en zet me op mijn vaste plaats.

'Mevrouw Whoods, eens op tijd zie ik.' 

Ik rol met mijn ogen, negeer hem en blijf verder de reacties onder mijn post beantwoorden.

Ik kijk op als ik het gevoel heb dat mensen me aanstaren.

Vijf paar ogen kijken me aan. 

'Euh, is er iets?' Vraag ik. 

Stil blijven ze me aankijken. 

'Waar was je?' Het is Jace die uiteindelijk de stilte verbreekt.

'Ik moest even weg?' Het klinkt meer als een vraag dan een antwoord.

'Even weg. Zonder ons wat te laten weten?' 

'We waren ongerust.' Vult Sarah Emely aan.

'Sorry, maar het was belangrijk.' Ik glimlach naar de meiden voor me maar krijg geen terug.

'Je vertrouwd ons toch.' 

'Ja, tuurlijk.' Antwoord ik.

'Het is gewoon.' Ik zoek naar woorden, maar kan ze niet vinden.

'Het lijkt of je iets doet waar wij niets van mogen weten.' Ik kijk River aan en zie een gekwetste blik in zijn ogen. 

Ik zucht en kijk naar mijn tafelblad dat plots heel interessant is.

'Je liegt tegen ons over dingen. Je doet dingen waarvan we niets mogen afweten.' 

'We zijn je vrienden. Wij staan er voor je als je hulp nodig hebt. Accepteer die dan ook, Chloé.'

Ik bijt op mijn lip als ik de gebroken stemmen van Sarah en Emely hoor.

'Ik accepteer jullie hulp maar die is niet nodig. Ik red me wel.' Zeg ik.

'Dus er is wel iets.' Zucht River.

Ik wil iets zeggen zodat ik zijn vermoeden kan ontkennen maar weet niets te zeggen. 

Als antwoord geef ik hen stilte. 

Stilte die voor hen zoveel zegt, terwijl we geen woorden uitwisselen.

'Vriendschap is elkaar vertrouwen. Vrienden vertrouwen elkaar.' 

Ik voel de ogen van Sarah op mij branden maar blijf haar blik mijden.

'Maar wij zijn geen vrienden. Want wij vertrouwen elkaar niet meer.' Vervolgt ze.

Stilte is wat me nu elkaar geven. 

Pijnlijke stilte.

Stilte die steken in mijn hart zet.

Die me opnieuw doet herinneren dat ik wééral mijn belofte van mijn bother heb verbroken.

'Ja, er is geer geen tijd voor een koffieklets mensen. Jace, Lucas naar jullie plaats.' 

Geschuifel laat me weten dat Jace en Lucas weg zijn en dat Sarah en Emely zich terug omgedraaid hebben.

Zuchtend leg ik mijn hoofd in mijn handen. 

Ik voel de hand van River me ene kneepje geven in mijn bovenbeen. 

'Mevrouw Whoods. Zeg het eens.' De stem van meneer komt mijn oren wel binnen maar het lijkt of mijn hersenen zijn zin niet kunnen begrijpen. 

'Mevrouw Whoods.' Opnieuw klinkt zijn stem maar weer kunnen mijn hersenen niet reageren op zijn vraag.