Love Bites: Mansion Of Vampires

Chapter 36: Freedom

Eury's POV

My tears are continuously falling. My hands are trembling really hard. My heart is beating harshly. Parang pakiramdam ko ay mauubusan ako ng hininga dahil sa patuloy na paghikbi at paghagulgol ko.

I don't want to lose hope. Naniniwala akong kaya kong pagalingin si Dave. His heart is still beating, so there's a high chance of possibility that he'll live. But how?

Patuloy ang pag-agos ng dugo niya mula sa mga sugat niya. Napakarami niyang sugat at halos malalalim ang lahat ng iyon. Nanginginig ang mga kamay ko habang nakahawak sa duguang mukha niya. Kahit hindi ko makita ang kulay ng balat niya dahil sa dugong bumabalot dito ay pakiramdam kong putlang-putla na siya, not because he's a vampire but because he is lossing to much blood!

Ihiniga siya nila Tristan sa higaan niya. Miss Lea keep telling that I can do it. That I can heal him. Alam ko rin namang may kakayahan akong manggamot dahil parte rin ako ng Healing tribe. But the problem is, I don't know how! Hindi ko alam kung paano!

My mom don't have the chance to teach me that knowledge. Hindi ko alam kung paano ko gagamitin ang kakayahan kong iyon. Should I touch his wounds and think that I'm healing it? I could try that! Maybe I should trust my instinct!

Gagawin ko ang lahat para gumaling si Dave. Hindi na ako pwedeng magtagal dahil unti-unti nang humihina ang tibok ng puso niya! Marami pa akong gustong sabihin sa kaniya! Marami pa akong gustong gawin kasama siya! At gusto ko ring sabihin sa kaniya na mahal ko rin siya! I can't lose him! Hindi ko kaya kung mawawala rin siya dahil sa akin!

I put my palm on his largest wound at his stomach. Napakalalim nito at napakahaba kaya patuloy ang agos ng dugo mula rito. My hands are trembling because of panic! Natatakot ako na baka hindi ko siya kayang pagalingin! But I need to trust myself! Kailangan kong magtiwala sa sarili ko dahil ako lang ang may kakayahang magpagaling sa kaniya.

Kinalma ko ang sarili ko para maituon ko ng maayos ang pansin ko sa ginagawa. Kumalma sa panginging ang mga kamay ko pero mabilis pa rin ang tibok ng puso ko. I keep telling myself that I can do it and I should hold on to that.

Nakapatong ang mga palad ko sa pinakamalaking sugat ni Dave. Mariin kong ipinikit ang mga mata ko at inisip na sana gumaling ang sugat niyang mahahawakan ko. I few second passed but I didn't feel something strange. Parang walang pagbabagong nangyayari sa loob ng katawan ko kaya iminulat ko ang mga mata ko.

Everything is still the same! Walang nangyari! Hindi gumaling ang sugat niya! Nagsimula na akong magpanic at wala sa sarili kong hinawakan ang palapulsuhan niya para maramdaman kung tumitibok pa ba ang puso niya. Kumalabog ang puso ko ng naramdaman kong unti-unti na itong nawawala!

Mas lumakas pa ang paghagulgol ko dahil hindi ko na ito napigilan. This is the first time that I cried like this for someone and it really really hurts! Parang pinipiga ang puso ko dahil sa sakit na nakikita ko ngayon. Nasa harap ko ngayon ang isang importanteng bampira sa buhay ko na unti-unti nang nawawalan ng buhay!

"D-Dave...p-please wake up! Wake up! Please..." I pleaded. Niyugyog ko ang katawan ni Dave habang umiiyak ako. Hindi ko kaya! Hindi ko kakayanin kung mawawala siya! Bakit kung kailan kailangan ko ang kakayahan ko doon naman ito hindi gumagana?!

Galit ako. Galit ako sa sarili ko! Dahil hindi ko siya kayang gamutin! Bakit? Bakit ngayon pa hindi gumagana ang kakayahan kong magpagaling?!

Inilibot ko ang paningon ko sa mga bampirang nakapalibot sa akin. Miss Lea, Kris, Mark and Tristan is looking at me. Punong-puno ng kalungkutan ang mukha nila, kitang-kita ko rin sa mukha nila na gusto nilang gumaling si Dave. I can't blame them. Kahit ako gusto kong gumising si Dave. Kitang-kita ko ang pag-agos ng luha sa mga mata ni Miss Lea. Kinagat ko ang pang-ibabang labi ko para pigilan na ang pagluha pero hindi ko kaya! I keep shedding tears even I tried to stop it!