CLAIR DE LUNE {remus lupin hp ff}

🌕✨ XVII. Pierwszy śnieg

Gwałtowne dreszcze nie opuściły mnie ani na sekundę przez całą sobotnią noc. Przez chwilę podejrzewałam nawet, że wróciło przeziębienie, lecz jednak to nie ono było powodem bezsenności i złego samopoczucia. Byłabym wdzięczna losowi, gdybym ponownie mogła przejmować się katarem, Eliksirem Pieprzowym i swetrem Remusa.

Łkając cicho w poduszkę i przytulając do siebie Nefretete, uciekałam myślami do Cath. I do Lupina, który wciąż, nieprzerwanie, był jedyną osobą mogącą mnie uspokoić i pocieszyć. Wspominałam noc, w trakcie której Syriusz Black wtargnął do Hogwartu. I choć teraz nie leżałam zwinięta w śpiworze tuż pod zaczarowanym sklepieniem Wielkiej Sali, to jednak w ten sam sposób myślałam o - wtedy jeszcze tylko - profesorze Lupinie.

Teraz, w dormitorium, z dala od niego, raz jeszcze czułam się mała i słaba. Nic nieznacząca, problematyczna, po prostu niepotrzebna.

Bez jego czułego wzroku ogarniała mnie pustka, a świat wokół zdawał się większy i bardziej przerażający. W bardzo prosty sposób zdałam sobie sprawę, jak wiele znaczyła obecność Remusa.

Cztery razy próbowałam zdobyć się na zadanie pytania, którego odpowiedź pozwoliłaby mi pozostać u niego. Tylko dziś. Cztery razy przełykałam ślinę i trzymałam go mocno za rękę, ale odwaga opuszczała mnie, nim tę prośbę zdołałam ubrać w słowa.

Nic z tego.

Ze swoimi wyrzutami sumienia mierzyłam się sama, z dala od wszystkich, nawet od niego.

W samotności.

Z kolejnym ziszczeniem najgłębiej skrywanego strachu.

Z obawą o pozostanie samą.

W noc, którą Catherine spędziła w skrzydle szpitalnym pod opieką pani Pomfrey, spadł pierwszy tegoroczny śnieg. Wiedziałam to, ponieważ nawet na chwilę nie zmrużyłam oka, mimo iż obiecałam to Lupinowi w drodze powrotnej do Wieży Ravenclawu. Obserwowałam, jak wirujące płatki przecinają czerń nieba i opadają wolno na błonia, pokrywając je delikatną płachtą. Śledziłam w ciszy preludium mojej ulubionej pory roku, po raz pierwszy bez towarzystwa głośnej, roześmianej Cath.

Nad ranem, zmęczona ciągłym rozmyślaniem o przyjaciółce i o czekającej mnie rozmowie z Flitwickiem, ubrałam się ciepło i narzuciłam na ramiona czarny, długi płaszcz. Wychodząc z sypialni, zamykałam jak najciszej drzwi, by nie obudzić pogrążonej we śnie Penelopy.

- Inaresso Raven. - Ostry głos Roweny zatrzymał mnie w połowie Pokoju Wspólnego.

- Dzień dobry, Roweno.

- Nie mydl mi tutaj oczu kurtuazjami - ucięła zagniewana. Dawno nie widziałam jej tak wzburzonej, choć, mimo wszystko, w jakiś dziwny sposób usatysfakcjonowanej. - To pomieszczenie kilka godzin temu tętniło od rozmów o tobie i twojej małej przyjaciółce. Czy mnie słuch nie mylił? Narobiłyście sobie kłopotów?

- Nie wiem, co słyszałaś, ale... - Urwałam, zastanawiając się, co odpowiedzieć. - Cath po prostu źle się poczuła. To wszystko. Pani Pomfrey musiała ją pozbierać. - Postanowiłam nie wdawać się w szczegóły. Ani w rozmowie z nią, ani z nikim innym.

Rowena świdrowała mnie przymrużonymi oczyma, a ja jedynie odliczałam sekundy do jej zbliżającego się wybuchu.

- Okrywacie hańbą mój dom - wyrzuciła wreszcie, a jej policzki pokryły się delikatną czerwienią. Westchnęłam i spojrzałam w bok. - Jesteście lekkomyślnymi, samolubnymi i krnąbrnymi czarownicami, które nie robią nic, by zmienić tę karygodną opinię. Lubujecie się w coraz to bardziej niepokojącym łamaniu regulaminu, nie bacząc na konsekwencje. Mam niepomierną nadzieję, iż dyrektor Dumbledore wymierzy wam surową karę. Prędzej czy później to mleko musiało się rozlać.