ေငြမိႈင္းလင္းေဝ...(ငွေမှိုင်းလင်းဝေ....)Z/U(Completed)

Part 23(Zawgyi)

ဆယ္တန္းေက်ာင္းသားျဖစ္လာေသာ အလင္းေဝတစ္ေယာက္ ေက်ာင္းမွျပန္ေရာက္ေသာ္လည္း ခ်က္ခ်င္းမနားရေသးဘဲ ေရမိုးခ်ိဳး ၊အဝတ္အစား ကမန္းကတန္းလဲကာ က်ဴ႐ွင္သြားရန္ျပင္ဆင္ရသည္။ အလင္းေဝရဲ႕ က်ဴ႐ွင္မွာ ပိတ္ရက္မ်ားတြင္ တစ္ေနကုန္နီးပါး တက္ရျပီး ေက်ာင္းဖြင့္ရက္ေတြမွာေတာ့ ညေနေလးနာရီမွ ည႐ွစ္နာရီအထိ တက္ရေလသည္။

႐ွစ္နာရီတြင္ က်ဴ႐ွင္လႊတ္ေသာ္လည္း ရန္ကုန္ၿမိဳ႕၏ ကားၾကပ္ပံုေၾကာင့္ အလင္းေဝမွာ ညကိုးနာရီထိုးခါနီးမွ အိမ္ျပန္ေရာက္ျမဲျဖစ္သည္။ ျပန္ေရာက္ျပီဆိုတာနဲ႔ အိမ္အဝင္ဝကတည္းက"ႀကီးစန္းေရ...ဗိုက္ဆာတယ္ဗ်ိဳ႕.." ဟူ၍ ေအာ္ဟစ္ၿပီး ထမင္းစားခန္းသို႔ အရင္ဝင္သည္။ ျကီးႀကီးစန္းမွာလည္း ကားသံၾကားသည္ႏွင့္ ထမင္းပန္းကန္ အသင့္ျပင္ၿပီးျဖစ္သည္။

ဒီေန႔တြင္လည္း ထံုးစံအတိုင္း ကိုးနာရီထိုးခါနီးမွ ကြၽန္ေတာ္ က်ဴ႐ွင္က ျပန္ေရာက္သည္။ ျခံထဲတြင္ ရပ္ထားေသာ ကားကို ျမင္ျမင္ခ်င္း အေဖျပန္ေရာက္ေနၿပီပဲဟု စိတ္ထဲမွ ေရရြတ္မိသည္။ ခါတိုင္းဆို ထမင္းစားခန္းဆီသို႔ အရင္သြားျဖစ္ေသာ္လည္း စိတ္ေနာက္လာေသာေၾကာင့္ အခန္းထဲသို႔သာ သြားလိုက္သည္။ က်ဴ႐ွင္ယူနီေဖာင္းကို လဲၿပီးမွ ေအာက္ထပ္ဆင္းလာခဲ့သည္။

အေဖ့ေ႐ွ႕တြင္ ႐ွိေနေသာ ထမင္းပန္းကန္မွာ အရာမယြင္းေသးေသာေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ္ကို ေစာင့္ေနေၾကာင္း သိလိုက္ရသည္။ ဒီလိုဆိုေတာ့လည္း ထမင္းစားခန္းထဲသို႔ အရင္မဝင္ျဖစ္သည့္အတြက္ အားတံု႔အားနာျဖစ္ရျပန္သည္။

ကြၽန္ေတာ္ သည္လည္း ဆယ္တန္းေရာက္ခါမွ အိမ္မွာေနရခ်ိန္ နည္းပါးေနသည္ေလ။ အေဖဆိုသည္မွာလည္း အျမဲတမ္း ညဥ့္နက္မွ အိမ္ျပန္လာတတ္သူျဖစ္ေသာေၾကာင့္ သားအဖႏွစ္ေယာက္ အတူဆံုခ်ိန္မွာ နည္းလြန္းလွသည္။ အဲ့တာေၾကာင့္ တစ္အိမ္တည္းေန သားအဖေတြအဖို႔ ခပ္စိမ္းစိမ္းျဖစ္ေနၾကသည္မွာ မထူးဆန္းလွေပ။

အေဖနဲ႔မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္တြင္ ဝင္ထိုင္ရင္း အၾကည့္ခ်င္းဆံုေသာေၾကာင့္ ျပံဳးျပျဖစ္ခ်ိန္တြင္ သားအဖခ်င္းျဖစ္ေသာ္လည္း ရွိန္ေနေသာ ခံစားခ်က္မ်ိဳးႏွင့္ ျပန္ျပံဳးျပခဲ့ရသည္။ ကြၽန္ေတာ္တစ္ေယာက္တည္း  အဲ့လိုမ်ိဳးျဖစ္ေနတာမဟုတ္ဘဲ အေဖလည္း ထပ္တူ ခံစားရမည္ထင္သည္။ ထမင္းလက္ဆံုစားေနၾကေသာ္လည္း စကားမ်ားမ်ားမေျပာျဖစ္ၾကေပ။