So Into You

Chapter 22

I finally arrived at school. Sumabay nga siya sa akin papasok gaya ng dati. He paid for our fare and dropped me off to school saka sumakay ulit ng jeep papunta sa university niya. Sobrang kaba ang nararamdaman ko. I didn't even had the chance to talk, i can't even talk. I held my breath for a few minutes while being squished to him sa jeepney.

I leaned on my chair and exhaled a large amount of air. Grabe ang feeling na 'to, I didn't expect that i would still feel like this way again.

Napasabunot ako sa buhok ko at malakas na dumaing. Namula ang pisngi ko nang makitang pinapanood ako ng mga kaklase ko. They were giving me confused stares.

Napaayos ako ng upo at naghintay nalang na dumating ang teacher namin. Sir Cabral cancelled our meeting and moved it after class so kailangan ko pang mag-stay ng ilang oras sa school.

The whole day was hellish. Sobrang daming worksheets ang ibinigay to the point na sumusuka na yata ng papel ang binder ko na nasa locker ko. Sumasakit na ang ulo ko at umiikot na din ang paningin ko. Break time at lunch time ay nag sandwich lang ako dahil wala akong gana kumain masyado.

"Next week is the regionals. I want you all to be prepared, Darlwin, ikaw ang bago sa team kaya i'm expecting a lot from you." Tukoy ni sir sa bagong sports writer namin. He managed to pass sa regionals kaya siya ang bago naming kasama.

Editorial at News Writing ang category ko ngayong taon. Dahil wala ako sa Photo Journ team ay iniba ni Sir Cabral ang category ko at dinagdagan. He wants me to compete at two categories na hindi ko naman inangalan. It means na kailangan kong manood lalo ng mga balita, especially sa politics. But i really hated politics, it's very brutal and dirty. Noong summer ay puro balita lang ang pinanonood ko, I realized that however i hated politics ay dapat padin ay aware ako.

Sandara is going to participate at Photo Journalism and Science writing dahil forte niya ito. She looked very eager to win this year. Nawala na ang makapal na salamin at iilang tigyawat, she looked more beautiful without her eyeglasses but her attitude is not very pleasing.

Sa aming apat sa team ay siya ang mayroon na pinaka-maikling pasensya. Nang marealize niya kasi noong isang beses na nagawa kami ng school news paper na low battery ang camera niya ay buong araw siyang bad trip sa aming lahat ng Journalism Club, kasalanan ba namin na na low batt ang camera niya?

Nagsimulang magbago ang ugali ng isang to noong kinompronta niya ako halos dalawang taon na ang nakalipas.

"Lexi, I need your compilations tomorrow. Kulang pa ang ilang requirements mo. Ano bang nangyayari sayo at nagkaka-kulang kulang ang papeles mong bata ka?" Tanong ni Sir Cabral.

"Madami lang pong hinahabol, Sir. Dadalhin ko na po bukas lahat..." sagot ko naman.

"Dapat lang dahil magpapasa na ako sa wednesday ng requirements ninyo."

Pinaiikot ko ang ballpen sa pagitan ng dalawang daliri ko. Nakasuot ako ng puting jacket dahil malamig sa kwartong ito at halos mag tatatlong oras na kaming nandito at nagmemeeting.

"Sir hindi raw ba ako ang head photographer for the next program?" Tanong ni Sandara.

Ang photographers kasi kapag may school programs ay pinipili sa Photo Journ Team namin. Madalas ay tatlong tao iyon, isa ang Head Photographer na sumusuri ng mga litratong nakuha. Ang mga staff ay nire-request ng department at ang kadalasang gusto nila ay ang dalawang junior high sa club at ako bilang head.

Tila naramdaman ni Sir Cabral ang tensyon kaya napakamot siya sa batok. Alanganin pa siyang tumingin kay Sandara saka inilipat sa akin ang mga tingin niya. Napabuntong hininga ako dahil alam ko na ang kalalabasan nito.