İçimde bir kuyu var.. Kapkaranlık, nefes alamayacak kadar dar, sonu görünmeyen dipsiz bir kuyu.
Bu kuyudan mutsuzluk taşıyor bazen. Her yer mutsuzluk altında kalıyor.
"Seni kaybettiğim gün, o kuyuya düştüm."
🖤🌊
🌪
"Perestiş" hikayemdeki baş kahra...
Normal yazılar şimdiki zaman, italik yazılar anılar.
Yazmayı bitirdiğim tarih: 28.01.2021
Bölüm 6 - tek yön
Ups! Ten obraz nie jest zgodny z naszymi wytycznymi. Aby kontynuować, spróbuj go usunąć lub użyć innego.
Hiç aç susuz yaşamadım ki hiç parasız pulsuz kalmadım ki hiç aşksız sevgisiz olmadım ki neden neye kime bu özlem..
🌊
Kulağıma gelen cızırtılı müzikle kapattım gözlerimi. Ağzımdaki tatsızlık, gözlerimdeki yorgunluk, üzerimdeki halsizliğe isyan ediyordum. Bazen neden ben diyesim gelmiyor değil. Diyemiyorum ama... Onu tanımak bile güzeldi sonuçta. Geçirdiğim her an çok güzeldi. Onunla ayrılığım bile güzeldi ve ben o günleri bile özlüyordum.
🌊
Bir elim yastığımın altında yan dönmüş kafama destekken diğer elim öylece bacağımda duruyordu ve ben burun buruna olduğum soğuk duvara öylece bakıyordum. Duvara bakıyordum ben evet ama gördüğüm Birce'nin bana, onun için hiçbir anlam ifade etmeksizin bakan gözleriydi. Duvardan geldiğinde düşünsem de Birce'nin bakışlarından gelen soğukluk yüzüme vuruyordu.
"Egehan çalışma odasına gel." dediğini duydum babamın. Sanırım yarım saat olmuştu bunu bana söyleyeli. Yerimden kalkıp odamdan çıktım. Önüme çıkan aile bireylerimi görmeden daha doğrusu umursamadan çalışma odasına geçtim. Evimizin en karanlık ve en parlak odasında babamın karşısındaydım. Siyahın ve koyu parlak ahşap duvarlar, üç duvarı kütüphane bir duvarı pencere olan duvarlar, siyah parlak zemin, koyu kahve deri koltuklar ve siyah çiçeklerle bu oda ve bu odada bulunan her şey şu anki ruh halimin tamamıyla renge bürünmüş haliydi. Babamın gri eşofman altı ve kırmızı sweatshirt ile karşımda durması dışında.
"Dün uyumuştun bugün konuşalım şu mevzuyu." deyip bana kafasıyla büyük koltuğa oturmam için işaret etti. Dediğini yapıp oturdum. Masasının arkasında olan kütüphaneye elindeki kitabı bırakıp yürümeye başladı. Masaya kalçasını ve ellerini yasladıktan sonra "Anlat neyin ne olduğunu hadi." dedi. Yutkunup konuşmak için boğazımı temizleyip olanları anlattım.
Karşımdan çekilip yanıma oturdu. "İbne çocuğa bak sen, hak etmemiş diyemeyeceğim ama.." dedikten sonra yüzünü buruşturdu. "Annen duyunca sana çok kızacak bunu da engelleyemeyeceğim." dediğinde omuzlarımı silktim.
"Ben konuşmama gerek yok ki. Sen olanı biteni anlattığında o da çocuğun hak ettiğini düşünür zaten." dedi.
"O zaman kızmaz bana." dedim bende.
"Bok kızmaz. Annen senin sinirlenme ve bir tepki vermene bir şey demezdi." deyip durakladı. "Sen normal bir tepki vermiş olsaydın. Çocuğu bayıltmışsın, kendinden geçmişsin Egehan."
