İçimde bir kuyu var.. Kapkaranlık, nefes alamayacak kadar dar, sonu görünmeyen dipsiz bir kuyu.
Bu kuyudan mutsuzluk taşıyor bazen. Her yer mutsuzluk altında kalıyor.
"Seni kaybettiğim gün, o kuyuya düştüm."
🖤🌊
🌪
"Perestiş" hikayemdeki baş kahra...
"Ben öyle bir şey söylemedim baba hemen savunmaya geçme. Sadece neden gelecek dedim. Malum bu yaşıma kadar beni ne aradı ne sordu, adımı bile bilmediğine eminim. Benim için ya da annem için gelmediği belliyken neden evimize geliyor, dışarıda görüşün." dediğimde gerildi.
"Kardeşim kalkacak Eskişehir'den buraya gelecek ve benim evime sırf sen istiyorsun diye gelemeyecek öyle mi?"
"Öyle." dedim net bir şekilde. Babamın ailesinin evliliklerinin başından beri anneme huzur vermediklerini bunca yıl sürekli dinledim ben. Gerek annemden gerek babamdan, aralarında geçen her kavgada da birebirde de duydum. Yazları gittiğim o evde babama yaptıkları yalakalıkları gördüm. Bazen bize her şeyi fazla gören, elimizdekilerle yetinmemizi söyleyip menfaatçi ailesine düşkün olan babama mı yoksa o ailesine mi kızgınım bilmiyorum ama o insanlardan kimseyi evimde görmek istemiyorum. "Amcamın adımı dahi bildiğini sanmıyorum, anneme yaptığı saygısızlıkları unutmuyorum, sen de unutma." dediğimde öfkesi yüzüne oldukça yansıyordu.
"Çık git gözüm görmesin seni." diye bağırdığında o Allah'ın belası düğüm yine oturdu boğazıma. Elimle çözüp çıkarmak istediğim o düğüm yüzünden ağzımı açıp tek bir kelime edemezken bastırdığım ağlama isteğim ortaya çıkmasın diye nefes de alamıyordum. Alt dudağımı dişlerimin arasına eze eze çıktım evden.
