İçimde bir kuyu var.. Kapkaranlık, nefes alamayacak kadar dar, sonu görünmeyen dipsiz bir kuyu.
Bu kuyudan mutsuzluk taşıyor bazen. Her yer mutsuzluk altında kalıyor.
"Seni kaybettiğim gün, o kuyuya düştüm."
🖤🌊
🌪
"Perestiş" hikayemdeki baş kahra...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Hayatımın parmaklarımın arasından kaydığını hissediyordum. Bir şeylere mecbur bırakılmak herkes gibi beni de mahvederken sesimi çıkaramıyordum. Kırmızı bavuluma eşyalarımı yerleştirirken annem benimle şimdiden vedalaşıyordu.
"Biliyorum beni dinlemek istemiyorsun Bella ama bunları sana söylemek zorundayım canım." derken yeşil gözlerindeki yorgunluğu görebiliyordum. Yutkunup dudaklarımı ıslattım.
"Biz de senin zarar görmeni istemiyoruz." dediğinde karşımda duran anneme ifadesizce bakıyordum. "Sen her zaman zeki bir kız oldun, biliyorum her şeyin üstesinden gelebilecek kadar da güçlüsün ama yine de senin hayatının tehlikede olduğunu düşünmek istemiyorum." dudaklarımı birbirine bastırıp gözlerimi annemden kaçırdım.
"Orada güvende olacağımdan nasıl emin oluyorsunuz?" dediğimde omzumdaki kırmızı saçlarımı arkaya attı.
"Senin orada olduğunu kimse bilmeyecek." deyip geri çekildi. "Hadi bakalım son kalan eşyalarını da yerleştirelim." dediğinde omuzlarım düştü. Alt dudağımı sarkıtıp etrafıma bakındım, sanırım gerçekten gidiyordum.
Dersin bitiminden sonra bahçeye çıkıp herhangi bir banka oturdum. Notları kontrol ederken sıkıntıyla bir nefes alıp verdim. Kafamı zorla da olsa konuya vermeye çalışırken zorlanıyordum. Ne yaparsam yapayım aklımda olan tek şey Birce'den başka bir şey değildi. Dişlerimi sıkarken nefes kontrolü yapmaya başladım. Sakin olmaya çalışırken başıma giren ağrıyla kitapları toparlayıp bahçeden çıkıp okuldan uzaklaştım.
Ne kadar kaçarsam kaçayım, dünyanın öbür ucuna dahi gelmiş olsam hatıraları da benimle geliyordu. Aklımda, kalbimde, yüreğimde kırmızı saçları, mavi gözleri, aşık olduğum teni dolaşıyordu. Adımlarımı durdurup yanımdaki duvara yaslandım. Siyah tişörtümün yakasıyla uğraşırken nefes almak istedim. Aldığım solukların ciğerlerime ulaşmasını istedim.
🌊🖤
Birce'nin anlatımından
Hızlıca önümde götürülen Egehan'a bakarken artık ağlayamıyordum. Öylece onu benden koparmalarını izlerken içim sızlıyordu. Yüreğimdeki korku tüm vücudumun titremesini sağlıyordu.
"Siz yakını mısınız, ailesine haber vermemiz lazım." diyen erkek hemşireye baktım.
"Arkadaşıyım." dedim pürüzlü sesle. Elindeki eşyaları bana verirken yutkunmaya çalıştım. Ellerim titreyerek telefonunu açtım. Ekran kilidiyle göz göze geldiğimde dudaklarımı ıslatıp yavaşça kendi telefonumu çıkardım. İstemeye istemeye Gökdeniz'in ismine tıklarken ne diyeceğimi düşünüyordum. Bunun haberini nasıl verecektim? Bir anda arayıp telefonu kulağıma götürdüm. Diğer elimi boğazıma götürüp sıktım. O yumrunun oradan gitmesi lazımdı konuşmam için.
