İçimde bir kuyu var.. Kapkaranlık, nefes alamayacak kadar dar, sonu görünmeyen dipsiz bir kuyu.
Bu kuyudan mutsuzluk taşıyor bazen. Her yer mutsuzluk altında kalıyor.
"Seni kaybettiğim gün, o kuyuya düştüm."
🖤🌊
🌪
"Perestiş" hikayemdeki baş kahra...
Yazmayı bitirdiğim tarih: 02.02.2022 Normal yazılar şimdiki; italik yazılar geçmiş zamandır.
Bölüm 27 - kendimi hissederken
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Ruhumun derinliklerinde öfke geziyordu. Olur olmaz her şeye dişlerimi sıkmaya başladım artık. Hiç tanımadığım insanları izlerken içimde onlara karşı büyüyen bir sinir oluşuyordu. Tahammülsüzlük içinde kıvranırken elimdeki kitabı sesli okumaya başladım. Cam tavana düşen yağmur damlalarının sesiyle odada adımlarlarken derin derin nefesler alıyordum. İçimdeki hayata karşı olan sinirimi okuduğum kitabı düşünerek yok etmeye çalışırken uzak bir yerden telefon melodimi işittim. Kitabı üzeri dağınık masaya bırakıp sesin geldiği yere giderken her zamanki melodi olmasına dahi sinirlenmiştim. Ben sadece Birce'nin aramaları için ayarladığım melodi çalsın istiyordum artık. Birce de beni arasın, sesini duyayım istiyordum. Telefonumun ekranında Birce'den bildirim olsun, mesaj atsın istiyordum.
Yatak odasında bulduğum telefonda Gökdeniz'in aramasını cevaplandırıp ikizimin neşeli sesini duyunca içimdeki öfkenin biraz olsun dindiğini hissetmedim değil.
"İyiyim Gökdeniz, merak etme. Sen nasılsın, güzel bir şeyler olmuş gibi." dediğimde
"Yok normal her şey." dese de arkasından Uraz'ın sesi geldi. "Aşık oldu bizimki Egehan. Gel vazgeçir bunu bu sevdadan yoksa tek sap ben kalacağım aranızda." diyen sesiyle dudağım kıvrıldı. "Ne aşkı Uraz, Allah'tan güzel kız dedik." dedi Gökdeniz hemen. Onların bu haline alıştığımdan hiç aralarına girmeden telefonu kapatıp oflayarak odaya baktım. Gözlerimi ovarak dolabın kapağını açıp içindeki kıyafetlerde göz gezdirdim. Koyu gri sewatshirtüme denk geldiğimde elime alıp inceledim. Üzerindeki yazının kırmızılığı gözlerimin önüne Birce'min saçlarını getirdi. Kıpkırmızı saçlarının bu sewatshirtün üzerinde dağılışına tanık olmuştum. En güzel günlerimdi. Hep öyle kalacağımızı sandığım günlerimdi. En özlediğim günlerimdi.
🌊
Derdim, tasam, belalım, aşkım kaderimi benim yeni baştan yazdın onca zorluğa senle katlandım bu hikayemiz hiç bitmez sandım.
—
"Bak bunlar ellerin senin bunlar ayakların Bunlar o kadar güzel ki artık o kadar olur Bunlar da saçların işte akşamdan çözülü Bak bu sensin çocuğum enine boyuna Bu da yatak olduğuna göre altımızdaki Sabahlara kadar koynumda yatmışsın Bak bende yalan yok vallahi billahi Sen o kadar güzelsin ki artık o kadar olur." Birce'm başını göğsümden kaldırıp gözlerime ışıl ışıl bakarken Cemal Süreya'nın Birce'yi nasıl anlattığını düşünüyordum.
"Devamı yok mu?" dedi Birce. Bacaklarıma karışan bacağını okşadım.
