İçimde bir kuyu var.. Kapkaranlık, nefes alamayacak kadar dar, sonu görünmeyen dipsiz bir kuyu.
Bu kuyudan mutsuzluk taşıyor bazen. Her yer mutsuzluk altında kalıyor.
"Seni kaybettiğim gün, o kuyuya düştüm."
🖤🌊
🌪
"Perestiş" hikayemdeki baş kahra...
Yazmayı bitirdiğim tarih: 27.11.2022 Bölüm 52 - yeni mi anılar eski mi aşklar
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
sorma bu ara şu halimi bu acıların hepsi mi daimi yazık oldu her iki tarafa da şimdi sence daha iyi mi
—
Karanlığı seven kalbimle, güzel beyaz tenin üzerindeki kızıl örtüyü izliyordum. Oturduğum kapı önünde hemen karşımda uyuyan Birce'nin yüzünün her detayını, rüyasındaki mücadelesinin ay yüzüne her yansımasını tekrar tekrar kazıdım gönlümün en güzel köşesine.
Bu katı kendime ne kadar yasaklasam da gecenin bu saatinde burada ne kadar olmamam gerekse de kalbimdeki çarpıntının hızlanışını hissede hissede aştım merdivenleri. Önce hemen yanına oturup odaya kokusu sinen ipek saçlarına değdirmek istedim parmak uçlarımı. Bu akşam ona sarılmak isteyen ellerim nasıl havada kaldıysa, saçlarını hissetmek isteyen ellerim de öyle havada kaldı. Geri çekilip sindiğim köşeden, uzaktan izledim yüzünü. Dizlerimi kendime çekip dirseklerimi dizlerime yasladım.
Birce'yi özlediğimi her hissettiğimde; bir daha bırakmadan sarılmayı, kokusunu derin derin içime çekerek öpmeyi, başımı ona yaslamayı, gözlerinin içine baka baka içim giderek ona gülümsemeyi, ellerini sonsuza kadar tutmayı, yanına oturup onu izlemeyi, hiç bitmeyen konuşmalarını dinlemeyi, evrenin en güzel şiirlerini ona okumayı, en sevdiğim romanlarda o altını çizdiğim satırları ona söylemeyi, dünya döndükçe onunla dans etmeyi istediğimi her hissettiğimde kalbimi yerinden söken o yangın gününü gözümün önüne getiriyor aklım. Kırılan bütün isteklerimi silip süpürüyor, kalbim o parçaları avuçlayıp kanaya kanaya çöpe atıyor. İçim nefret doluyor. Her şeyin, herkesin üzerine karanlık bir örtü seriliyor ve ben, her zaman Birce'me çıkan yolumu kaybediyorum.
Nereye gideceğimi, n'apacağımı bilmeden öylece duruyorum. Biri beni bu bilinmezlikten çıkarsın, elimi tutup çeksin bu karanlıktan istiyorum. Çok önceden Birce'nin sarf ettiği kelimler geldi aklıma. "İnsanı sevgi kurtarır." o kelimelerin ağırlığında soluk verdim. Yerimden kalkıp merdivenlere yavaş yavaş adımladım. O kelimelere inancım kalmadı artık. İnsanı kurtaran sevgi değil, kirletilmemiş anılarmış.
-
"Günaydıın.." diye cıvıldayan yeni uyanmış kızıla baktım. Mutfak kapısının önünde esnerken kabarmış saçlarını sola ayırmış mahmur bakışlarıyla yanıma doğru adımladı.
"Günaydın. Rahat uyudun mu?" derken salatalığı doğramaya geri döndüm.
"Evet," dolaptan kahvaltılık çıkarıp yanımdan geçerken "sayende." dedi. Mavi gözleri ışıl ışıl parlarken dudaklarında da içten ve kocaman bir gülümseme vardı.
"Ben bir şey yapmadım ki, babam ayarlamış." dediğimde omuz silkti.
"Geç oldu deyip götürmeyebilirdin ya da.." derken gözleri sargılı elime kaydı. "Canın yanıyor mu?" dediğinde cıkladım. "Gece ağrıdı mı?"
