İçimde bir kuyu var.. Kapkaranlık, nefes alamayacak kadar dar, sonu görünmeyen dipsiz bir kuyu.
Bu kuyudan mutsuzluk taşıyor bazen. Her yer mutsuzluk altında kalıyor.
"Seni kaybettiğim gün, o kuyuya düştüm."
🖤🌊
🌪
"Perestiş" hikayemdeki baş kahra...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
bir anda gülmemiş biraz benim gibi dışarıda tüm bütün evren gerekse biraz direnmem içinde gökyüzü var bense yarından beter —
Hafif hafif esintiler bedenimi de serinletirken sonbahara tamamıyla girmiştik. Uraz arabasının kaputuna yerleştirdiği bir iki dosya ve tabletiyle olayları anlatırken etrafı inceledim. "Tam bizim olduğumuz yerde duruyor savcı. Saldıran araç şuradan geliyor.." diyerek karşımızda sağ kanattaki ara sokağı gösterdi. "Her gün bu yolu kullanarak adalet sarayına giden savcıya ateş açıyorlar. Kameraya göre arabada dört adam var üçü de sıkıyor. Mermilerden biri savcının başına isabet ediyor ve komada kalmasını sağlıyor. Sonrada sol çaprazımızdaki bu ara sokağa giriyorlar bir üç yüz metre sonra aracı bırakıp kaçıyorlar." Uraz anlatırken kameralara döndüm. "Baristik raporlar burada, daha önce de cinayete karışmış silahlar bunlar."
"Bu?" diyerek elime bir dosya aldım. "Şahmirzan soy isim mi?" dediğimde
"Evet. Savcının baktığı son davalardan biri ve polisin üstüne yoğunlaştığı dosya da bu. Diğer iki dosya ufak tefek suçlar ve şüpheliler de bir savcıya öldürmek niyetiyle saldıracak cesaret yok." dosyayı alıp okumaya başladım.
"Konu ne kız meselesi mi?" derken fotoğraflara da baktım.
"Cinayet ama kız değil kadın. Kadın aşiretin istenmeyen gelini gibi bir şey. Kocasının ailesi hiçbir zaman sevmemiş iyi de davranmamışlar. Kadın yatağında boğulmuş halde ölü bulunuyor üstünü de bir şekilde örtüyorlar bu olayın. Kadının üç oğlu var, oğullarından en küçüğü; bu çocuk," diyerek küçük ela gözlü, bizim yaşlarımızda kumral genci gösterdi. "Çocuk annesini ölünce Diyarbakır'a gönderiliyor. Sonra Diyarbakır'dan kalkıp İstanbul'a geri geliyor ve adliyeye gidip karşısına ilk çıkan savcıyla görüşüyor. Hande Hanım başta yanaşmıyor, sonuçta kapanmış bir -dosya ama çocuğun verdiği ifadeden sonra tekrar gündeme getiriyor." çocuğun ifadesini okurken kaşlarım çatıldı.
"Gerçek olabilir mi bunlar?" derken kan dondurucu ithamlar içimi ürpertmişti.
"Hande Hanım gerçek olduğuna inanmış ki dosyayı yeniden açmış." biraz dinlendikten sonra dosyaları yanıma aldım.
"Sana aylar önce de bu olayı araştırmanı söylemiştim. O zaman niye getirmedin bunları."
"Poyraz amca istemedi." dedi direkt. "Egehan bu insanlar masadaki babalara benzemez. Bu alemin bir kuralı vardır, kimse kimsenin karısına kızına çevresine musallat olmaz. Şu tiplere bir baksana," diyerek elimdeki dosyayı işaret etti. "Adam ailesinin uyuyan karısını öldürmelerini salonda oturarak beklemiş. İki oğlu da öyle, annelerinin can verişini izlemişler. Herifler annelerinin öldürülmesine ses çıkartmamışlar, küçük kardeşlerinin savcıya gittiklerini de bilmiyorlardır kesin. Yoksa bu çocuğun cesedi de çıkardı. Bunlar bizim uğraşacağımız tipler değil."
