KARIŞAN HAYATLAR

BÖLÜM 8

(Multimedya: Baran)

ALKIN AKSOY

Alkım yukarı çıktığından beri hepimiz sessizce oturuyorduk. Neden öyle yaptığını tek anlayan bendim. Ve bu beni üzüyordu. Geçmişinden gelen şeyler peşini bırakmıyordu. O korkuyordu hala. Haklıydı bir yerde. Yukarından güçlü bir şekilde bir gürültü gelince hızla yerimden kalkıp yukarı çıkmaya başladım. Peşimden diğerleri de geliyordu. Ses Alkım'ın odasından gelmişti. Kapıyı çaldım. 

''Alkım iyi misin?'' cevap yok.

''Alkım merak ediyorum aç kapıyı.'' cevap yok. 

''Alkım! Hadi güzelim sadece iyi misin ona bakacağım.'' cevap yok.

''Çekil birde ben deneyeyim.'' dedi Baran abim.

''Alkım, kardeşim, aç kapıyı bak ben geldim. Hadi güzelim.'' dedi ama sonuç aynıydı. Ve endişelenmeye başlamıştım. Bari bir ses yapsa anlardık ama çıt yoktu.

''Çekil kapıyı kıralım.'' dedi Baran abim. Biz çekilince abim birkaç defa kapıya vurdu omzunu. Sonunda kapı dayanamayıp büyük bir gürültüyle yere yığıldı. Ama karşımıza çıkan görüntüyle yutkunamadığımı hissettim. Alkım kanlar içinde yerde yatıyordu. Hızla yanına gittik. Baran abim onu kucağına alırken annem ağlıyordu. Diğerlerine bakmaya gereksinim duymadan kapıya ilerdim abimle. Onlarda peşimizden geldiler. Abim hızla arabanın arkasına Alkım'ı yatırdı. Bende binip başını kucağıma yatırdım. Abimde hızla öne geçip sürmeye başladı. Şuan tek önemsediğim şey Alkım'dı. 

Hastaneye varınca hızla onu alıp götürdüler. Ağlıyordum, ağlıyorduk; annem, Baran abim, babam, ben. Diğerleriyse sadece başlarını eğmişlerdi. Ne durumda olduklarını bilmiyordum. Açıkçası merakta etmiyordum. Ne kadar abilerimde olsalar Alkım'ın bu durumda olmasında onlarında parmağı vardı. Hırsla ayağa kalkıp karşılarına geçtim.

''Sizden utanıyorum. Abilerim olmanızdan utanıyorum. Ne vardı böyle davranacak? O kız size ne yaptı? Size karşı tek bir yanlışı oldu mu? Biz burada bir kızın bize kötü davranmasını dert sayarken siz o kızın ne yaşadığını biliyor musunuz? Onun hakkında en ufak bir şey bile bilmezken nasıl böyle davranabildiniz? Ona bir şey olursa sizi asla affetmeyeceğim çünkü siz iğrenç insanlarsınız.'' dedim ağlarken. Hepsi pişmanlıkla yüzüme baktılar. Ama en ufak bir şey hissetmedim. Orada ikizim onlar yüzünden can çekişirken ben onları affetmezdim. Hem zaten affedecek kişi ben değildim.

Olduğum yere çöktüm. Canı çok yanıyordu. Biliyordum. Sadece bedeni değil ruhu da acıyordu. Lütfen dayan ikizim. Yaşayacağımız, mutlu olacağımız günler için, benim için Baran abi için dayan.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Saatler geçiyordu  ama kimse bir şey söylemiyordu. Annem bu süre içinde bayılınca babamla beraber bir odaya gitmişlerdi. Neden bu kadar uzun sürüyordu? Aklıma kötü şeyler geliyordu.

''Abi bu kadar uzun sürmesi normal mi?'' dedi Mirza abim. Baran abim sadece kafa sallamakla yetinmişti. O da hastaneye geldiğimizden beri ne kadar saklamaya çalışsa da ağlıyordu. Baran abimin en başından Alkım ile iyi olacağını biliyordum. O ne kadar söylemese de aynı benim gibi bağlanmıştı Alkım'a. Bu halinden de  belli oluyordu zaten. 

Sonunda doktor çıkınca hepimiz ayaklandık. ''Hasta yakınları sizler misiniz?'' dedi doktor. ''Evet biziz.'' dedi Meriç abim. ''Çok zor oldu bizim için. Hasta gelene kadar zaten çok kan kaybetmişti. Zorda olsa hayata tutundu. Birazdan normal odaya alınır ancak dikişlerine çok dikkat etsin ve 2 günde bir pansuman yapılsın.'' dedi ve gitti. Bizde rahat bir nefes almıştık.