KARIŞAN HAYATLAR

BÖLÜM 24

(Multimedya: Meriç)

ALKIM AKSOY

Bir odaya varınca durduk. "Hadi geç Alkım. Biz buradayız." dedi Baran abim. Korku bedenimi ele geçirirken yavaşça odaya girdim. Hırkamın kollarını ellerime kadar çektim. Vücudum gerim gerim geriliyordu. Gördüğüm koltuğa oturdum. Odada kimse yoktu. Bu beni biraz rahatlatırken kapı açıldı ve içeri güler yüzlü hoş bir kadın girdi.

"Sen Alkım olmalısın. Bende Melis. Tanıştığıma memnun oldum." dedi. "Bende." dedim kısaca.

"Başlayalım mı?" dedi. Bu demek oluyor ki kıyafetlerini çıkar. Bu da tüm vücudun ortaya çıksın demek oluyordu. Ya ben üstümü çıkarırken odaya biri girerse ya beni o halde görüp aklına kötü şeyler getirirse. Abimler dışarıda ama ya bir şey yapamazlarsa ve o bana zarar verirse. Ellerim terlemeye başlarken doktor Melis hala benden cevap bekliyordu. Bu yapmak istemiyordum ama yapmak zorundaydım. Beni Savaş abim anlayabilirdi. Bugün onunla konuşurken hem rahatlayıp hem de benden önce benim sorunlarımı anlamıştı.

Doktora dönüp konuştum. "Bir telefonla konuşsam?" dedim. Gülümseyip cevapladı. "Tabi ben dışarıda bekliyorum. Kimseyi de sen konuşurken içeri almam." dedi. Gülümsemekle yetindim.

Çıkınca hemen telefonumu çıkarıp Savaş abimi aradım. "Alo Alkım." dedi Savaş abim.

"Alo Savaş abi." dedim. Sesim titriyordu. Bunu daha önce birçok kez daha yapmıştım ama o zamanlar Arda vardı yanımda. Ama o gittikten sonra darp raporu almayı bırakıp teslim olmuştum. Direnmemiştim. Şimdi o yoktu.

"Alkım ne oldu güzelim?" dedi Savaş abim.

"Abi biz şimdi hastanedeyiz ve benim kıyafetlerimi çıkarmam lazım ama yapamam." dedim.

"Tamam. Sakin ol. Hangi hastanedesiniz ben geleceğim yanına. Korkma. Derin nefesler al ve bunu düşünme." dedi.

"Abimin çalıştığı hastanedeyiz." dedim.

"5 dakikaya oradayım. Kıyafetlerini çıkarmak istemiyorsan kendini zorlama. Ben geliyorum." dedi. Kapattıktan sonra kapım çalındı.

"Alkım ne oluyor?" dedi Meriç abim.

"Bir şey yok. Doktordan sadece beş dakika daha istiyorum. Kimse gelmesin." dedim. Kıyafetlerle olan sorunumu kimsenin bilmesini istemiyordum. Savaş abime söyleme sebebim o bir şeyler olduğunu zaten anlamıştı.

Aradan geçen beş dakikadan sonra kapı çalındı. Bu sefer gelen ses beklediğim kişidendi. "Alkım gelebilir miyim?" dedi Savaş abim. "Evet ama tek sen." dedim. "Tamam. Tek ben." dedi ve kapıyı açıp içeri girdi. Kapıyı kapattıktan sonra yanıma gelip oturdu.

"Merak etme istemediğin bir şey yapılmayacak." dedi. Bir şey demedim. Hala sıkı sıkı kıyafetlerimi tutuyordum.

"Alkım?" dedi.

"Efendim." dedim.

"Sakin ol. Kıyafetlerini tutmayı bırak." dedi. Kafamı olumsuz anlamda salladım. "Bırakırsam çıkarır kötü şeyler yaparlar." dedim kısık sesimle. Tek düşündüğüm buydu. Ellerimin üstünde ellerini hissettim. Sadece tutuyordu beni zorlamıyordu bırakmaya.

"Kimse sana kötü bir şey yapmayacak. Ben yanındayım ve kıyafetlerini çıkarmalarına izin vermeyeceğim." dediğinde gözlerimi gözlerine çevirdim.

"Gerçekten mi?" dedim.

"Gerçekten." dedi. Verdiği güvenle sıktığım kıyafetleri bırakıp sarıldım. Oda sarıldı. "Ama kıyafetlerimi çıkarmak zorundayım." dedim. "İstersen yanında dururum ve kimse sana bir şey yapamaz." dedi. "Kapıyı da kilitleyelim." dedim. "Tamam. Doktor geldikten sonra kapıyı da kilitleyelim." dedi.