Nasıl başlasam bilmiyorum. Başlasam nasıl devam edeceğim onu da bilmiyorum. Kelimeler boğazıma düğümleniyor. Ama acı paylaşmak istiyorum. Biraz rahatlamak için bu satırları yazmak istiyorum. Bir aydan fazla oldu o korkunç geceye uyanalı. Kıyameti yaşayalı bir aydan fazla oluyor. Binlerce enkazının arasında yaşadığım bina yıkılmadı diye sevinemeyeli bir aydan fazla oldu. Akrabalarım, arkadaşlarım, tanıdıklarım öleli bir aydan fazla oldu. O kadar acı ki...
Sarsıntıya uyandığımda yer yerinden oynuyordu. Her şey devriliyordu. Duvarlardan çatırdama sesleri geliyordu. Can havliyle kardeşimin odasına koştum. Aldım onu yanıma yatağın yanına çöktük. Sonra annem geldi yanımıza. Bekliyoruz ki sarsıntı bitsin ama bitecek gibi geldi. Binanın yıkılması bekliyoruz yatağın yanında. Sonra duruyor sarsıntı. Hızla binayı terk ediyoruz. Ama asıl kıyamet yeni başlıyor. Çöken binalar, ulaşılamayan akrabalar, kitlenmiş trafik, yağan yağmur... Bir kabus sanki ama uyanamıyorsun. Zorla sabahı ediyorsun ısınmaya çalışarak ve gün ağarıyor. Felaket senaryosu daha da gün yüzüne çıkıyor. Gidebileceğin hiçbir yer yok. Yıllarca almak için para biriktirdiğin o evler artık gözünde bir çöpten değersiz.
Ağlamak istiyorsun ama ağlayamıyorsun, uyumak istiyorsun uyuyamıyorsun. Beklemeye devam ederken ikinci depremi yaşıyorsun. Aynı şeyleri tekrar ediyorsun. Korkuyorsun, çığlıklar, ağlayışlar duyuyorsun, yardım etmek istiyorsun ama edemiyorsun. Ölüm ne kadar yakın fark ediyorsun. Yuvam dediğin yer mezarın oluyor. Bir umut yardım bekliyorsun, doğudasın diye ölsün diyorlar, çadır satıyorlar, yardım için tek bir ekip gelmiyor günler geçerken. Kader diyorlar ama imar affı veriyorlar, kolon kesiyorlar, maldan çalıyorlar.
Hayallerimiz, umutlarımız, hayatlarımız yarım kaldı. Biz terk edildik. Kader dedikleri şeyle bir başımıza bırakıldık. Çıkıp televizyonda milyarlarca lira topladılar hala kahvaltılık dileniyorlar. Ben yaşadığım bu bir ayı ömrüm boyunca asla unutmayacağım. Bu acıyı, ihmali asla unutmayacağım. Kaybettiklerimi asla unutmayacağım.
Şuanda evimin salonundayım. Birkaç saat önce dışardaydık çünkü sarsıntı yaşadık yine ve çıktık hemen. Ama sonra gidecek yerimiz olmadığı için geri geldik eve. Zaten az hasarlı dedi binayı kontrol eden ekip. Çok şükür biz bu konuda şanslıydık ama çevrem hiç öyle değildi. Yıkılan binalardan geriye kalan enkazları görmek ve onun birilerine mezar olduğunu bilmek dünyanın en acı hissiydi. Umarım bir daha ne ülkem ne de dünyanın herhangi bir yerindeki ülke bu şekilde bir şey yaşamaz.
Bunları sadece hislerimi dökmek, biraz rahatlamak için yazdım. Umarım hepiniz sağlıklı ve güvendesinizdir. Hepimizin başı sağ olsun. Ölülerimize rahmet, yaralılara şifa, kalanlara sabır diliyorum.
YOU ARE READING
KARIŞAN HAYATLAR
ChickLitO gün o hastanede yapılan o hata birbirinden habersiz olan o iki kızın hayatlarını birbirine karıştırmıştı. Ve işte o gün yapılan o hata bir kızı ve bir aileyi uçurumun kıyısına getirdi. ---------------------------------------------------- Alkım hay...
