KARIŞAN HAYATLAR

BÖLÜM 25

(Multimedya: Alkım)

ALKIM AKSOY

Arabaya yaslanmış diğerlerinin gelmesini bekliyordum. Son cümlelerimin ardından bir şey demelerine izin vermeden çıkıp buraya gelmiştim. Hala üzerimde korku vardı. Orada durmak istemiyordum. Canım yanmıştı. Belki kiminize göre büyük bir şey değildi ama o yaşadığım şeyden sonra her şeyden şüphe eden ben için bu fazla ağırdı. 

Derin bir nefes alıp arabanın yanındaki kaldırıma oturdum. Gözlerim bugün bilmem kaçıncı kez tekrar doldu. Durdurmaya çalışmadım bu seferde. Usul usul aktı yine yaşlarım. Bir kez daha kaybedişime aktı. 

Yanıma birinin oturmasıyla korkup biraz yana kaçtım. Kim olduğunu anlamak için baktığımda 4-5 yaşlarında bir kız çocuğu olduğunu gördüm. Gözlerini dikmiş bana bakıyordu. Bu yaşta bir kız neden yalnızdı ki? 

"Neden ağlıyorsun?" dedi kız.

"Canımı çok yaktılar ondan." dedim ona bakmadan.

"Dövdüler mi seni? Öpeyim de geçsin. Annem benim bir yerim acıdığında öyle yapıyor." dedi kız.

"Geçiyor mu bari?" dedim.

"Hayır ama mutlu oluyorum." dedi.

"Benim vücudum ağrımıyor. Kalbim, ruhum ağrıyor. Onu da öpebilir misin?" dedim.

"Bilmem. Ama ağlamayacaksan denerim." dedi kız masumca. Hafif tebessüm ettim. Çok masum ve temizdi. Bu yaşında yalnız dolaşması tehlikeliydi.

"Beni boş ver alışkınım. Asıl sen söyle yalnız başına ne yapıyorsun?" dedim.

"Yalnız değilim. Bak annem orada oturuyor." diyerek bir yeri gösterdi. Gösterdiği yerde bir kadın oturuyordu. Bizim ona baktığımızı gördüğünde el salladı. Kız da karşılık verdi.

"Annen oradaysa sen neden buradasın?" dedim.

"Anneannem hiçbir kadın ve kız ağlamamalı der ben ağladığımda. Az önce seni ağlarken gördüğümde bu geldi aklıma ve anneme orada beni beklemesini söyledim. Şimdide senin ağlamanı durduruyorum." dedi kız. Şaşkınlıkla yüzüne baktım. Küçük yaşına göre çok zeki ve olgundu.

"O zaman teşekkürler küçük dostum. Bu arada ben Alkım." dedim.

"Önemli değil. Bende Gizem." dedi Gizem.

"Tanıştığıma memnun oldum." dedim.

"Bende." dedi. Konuşacak bir şey bulamadığımda sustum ama o konuştu.

"Bir daha ağlama Alkım abla. Ağlamak sana yakışmıyor. Eminim gülerken çok güzelsindir." dedi Gizem.

"Ben çok ağlarım Gizem. Güçsüzüm ben. Her düştüğümde ağlarım. Yaslanacak bir omzum yok. O yüzden hep ağlarım. Ama sen sen ol hep güçlü ol. Kimsenin sana zarar vermesine üzmesine izin verme." dedim.

"Bana kimse zarar vermez zaten. Abim ve babam söz verdiler bana. Beni her şeyden koruyorlar. Hatta yağmur yağıp şimşek çaktığı geceler abim ben korkmayayım diye benimle uyuyor." dedi Gizem. Umarım ömrün boyunca tek derdin korktuğun şimşekler olur Gizem. Abin ve baban olmasa bile hep kendini koruyabilirsin umarım.

"O zaman babana ve abine eve gidince sıkı sıkı sarılıp onları sevdiğini söyle. Tamam mı?" dedim. Gözyaşlarım durmuyordu ama konuşmaya devam ediyordum.

"Tamam." dedi. Sonra aklına bir şey gelmiş gibi bana döndü. "Annem ben üzülünce bana sarılıp beni teselli ediyor. Sana sarılayım mı?" dedi. Hafif gülümsedim. Kollarımı iki yana açtım. Buna gerçekten ihtiyacım vardı. Küçük kollarını bana sardı.