O gün o hastanede yapılan o hata birbirinden habersiz olan o iki kızın hayatlarını birbirine karıştırmıştı.
Ve işte o gün yapılan o hata bir kızı ve bir aileyi uçurumun kıyısına getirdi.
----------------------------------------------------
Alkım hay...
Okul sabah ki olaydan sonra gayet sessiz geçmişti. Sadece Baran abim bir defa arayıp o olayı nerede yaşadığımı sormuştu. Biraz zorlansam da mesaj atmıştım. Şimdide eve gelmiş ve odamda annemin bana zorla giydirdiği elbiseyle bakışıyorum. Neymiş ortaklarla yemeğe çıkacakmışız. Peh! İçimde nedensiz bir huzursuzluk vardı. Hadi bakalım.
Aslında tulum güzeldi ama hiç benim tarzım değildi. Sırf biyolojik annemin hatırı için giymiştim. Üzerimde simsiyah bir elbise vardı. Normalde asla giyemeyeceğim bir elbiseydi. Hatta bunu giymem imkansızdı ama yanımda abimler ve Alkın var olacağı için birkaç saat bu duruma katlanacak ve asla onların yanından ayrılmayacaktım. Bu tarz giyinmek bana göre değildi. Genelde oversize giyinirdim. Biyolojik annem daha kısa bir elbise giymemi istemişti ama kesin bir dille reddetmiştim. Bunu bile zorla giymiştim.
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Üzerimdeki elbiseye son bir bakış atıp taç şeklinde örülmüş saçlarımı düzeltip odadan çıktım. Neden çünkü kapı çaldı ve gelen büyük ihtimalle Baran'ım. Hızlıca merdivenleri inmeye başladım. Nefesim sıkışmasa iyi. Sonunda tamamını indiğimde Allah'tan nefesim sıkışmamıştı. Kapıya doğru giden kişiyi görünce onu durdurdum.
Hızlıca kapıyı açıp karşımdaki kişiye bakmadan sarıldım. Birkaç saniye sonra bu kişinin Baran abim olmadığını kavrayıp hızlıca ayrıldım. Kim olduğuna baktığımda Mirza olduğunu gördüm. Şaşkınlıkla bana bakıyordu. Bakar tabi nerden bilsin kapıyı açacak kişinin üstüne atlayacağını.
"Özür dilerim. Seni Baran abim sandım." dedim. Kafa sallayıp içeri geçti. Görüş açıma Baran'ım girince gülümseyip sarıldım. Bugün beni aradığında ne kadar stres olsam da ona güveniyordum.
"Oo güzelim bu ne güzellik." dedi benden ayrılıp üstümü süzerken.
"Vallahi abiciğim elimde olsa şu saniye çıkarırım ama emir büyük yerden." dedim. Gülerek kafa salladı ve konuştu. "Annem, umarım seni bu kadar güzel yaptığı için bu gece birini dövmem." dedi.
"Kesinlikle katılıyorum." diye bir ses geldi arkamızdan. Meriç abimdi ama yalnız değildi. Babam dahil ailenin tüm üyeleri bakışlarıyla elbisemle savaştalardı. Sanırım birileri kıskandı.
"E nasıl olmuşum?" diyerek kendi etrafımda döndüm yavaşça.
"Güzel olmuşsun küçük ama bu kadar hadi üstünü değiştir de gel." dedi. Ah canıma minnet.
"Tamam canım abim. Sen iste yeter hemen değiştiriyorum." diye tam bir adım atmıştım ki annemin sesi doldurdu kulaklarımızı. Evet artık onlara anne baba diye seslenecektim çünkü benim için çok şey yapıyorlardı. Tam bir anne baba gibi. Hem zaten sırf onlara anne baba diye seslenmiyorum diye üzüldüklerini biliyordum ve onları artık üzmek istemiyordum. Yani hiç yoktan alışana kadar içimden seslenecektim.
