KARIŞAN HAYATLAR

BÖLÜM 1

Başlama tarihinizi yazar mısınız?

ALKIM DEMİR

Sabah annem yüzümü öpmesiyle uyandım demeyi o kadar çok isterdim ki. Ama gel gör ki birazdan ben aşağı indiğim için susacak kahkahalarla açtım gözümü. Anne, babam, abi ve ablamla yaşıyorum. Ailemden kimseyle anlaşamam. Daha doğrusu onlar beni yok sayarlar. Ve inanın bana bu şiddet görmenin diğer bir hali. Ailede o itilip kakılan tarafım ben. Yalnız, sessiz ve hep suçlu.

Onlar yıllar önce anlattıklarım yüzünden beni susturduklarından beri ağzımı açmam. Günde söylediğim cümle sayısı belki üç belki dörttür. Arkadaşım yoktur. Hani şu sınıfta herkesin inek diye alay edip kimsenin ciddiye almadığı kız var ya işte o benim. Eski Alkım olsam  sesini çıkarıp hakkımı savunurdum ama şimdiki Alkım sessiz kalıp her şeyin bitmesini bekler. Bazen fiziksel şiddetin, bazen hakaretleri, bazen yapılan haksızlığın. Eskiden göz yummazdım ama şimdi gücümün yetmediğini anlayınca susar oldum. Yalnızca susar oldum.

Keşke bunların bana getirdiği tek şey suskunluk olsa ama değil.  Mesela benden yıllar önce en sevdiğim şeyi almıştı. Şarkı söylemek. Ne de çok severdim oysa şarkı söylemeyi. Sesim de güzeldi ama ben günde 3 4 cümle zor kuran kişi birde şarkı mı söyleyecek hah güleyim de boşa gitmesin.

Ben size bunları söylerken çoktan aşağı inmiştim. Evet tamda olması gerektiği gibi susup o tiksindiğim gözlerini üzerime diktiler. Bir şey demeden masaya oturup kahvaltı yapmaya başladım. Ta ki babamın telefonu çalana kadar.

''Alo.''

'' . . .''

''Buyurun benim.'' dedi. Karşı tarafı dinlerken gözlerini bana dikip kocaman gülümsedi. Artık ne dediyse karşı taraf baya mutlu olmuştu. Telefonu kapatıp konuştu.

''Kahvaltıdan sonra hastaneye gideceğiz hazır ol.'' dedi. Bir şey demdim çünkü bu cevap bekleyen bir cümle değildi. Bir emirdi.

''Ne oldu baba? Neden hastaneye gidiyorsunuz?'' diye sordu ablam.

''Bir şey yok kızım. Bu o***punun benim kızım olmama ihtimali varmış. Bir adam arayıp DNA testi yaptırmak istediğini söyledi.'' dedi.

İşte klasik nefret dolu bir cümle. Ama asıl sıkıntı cümlenin konusu. Ne diyordu bu adam böyle? Herhalde benden kurtulacağı için bu kadar sevindi. Adi işte. Alışmıştım artık istenmemeye başkalarının hataları yüzünden. 

''Ne sen ciddi misin baba? Ne yani şimdi benim kardeşim bu değil de başka biri mi?'' dedi abim heyecanla.

''Henüz belli değil ama umarım öyledir.'' dedi babam.

Gerçi babam olduğu bile kesin değil ama. 

''Umarım.'' diye konuya dahil oldu annem.

Bir şey demeden masadan kalkıp kapıya doğru yürüdüm. En iyi dostum kulaklıklarımı takıp babamı beklemeye başladım. Gelince arabaya binip kafamı cama yaslayıp, gözlerimi kapattım.   Eğer ben onların kızı değilsem bu ailenin beni direk evden atacağı kesin. Acaba o aile çocuklarını başka bir aileye verirler mi ya da beni yanlarına alırlar mı?

Niye alsınlar bunca yıldır seni büyüten-tabi buna büyütmek denirse- aile seni istemiyor onlar niye istesin? 

Diyen iç sesime hak verip vardığım arabadan içeri girdim. Bir kez daha yalnızlığıma acıdım. Şimdi bir yakın arkadaşım, bir ablam, bir abim, annem olsaydı gider omzunda ağlardım. Belki de o da gözyaşlarımı silip geçecek derdi. 

Araba durunca inip hastaneye girmeye başladık. Danışmadan nereye gitmemiz gerektiğini öğrenip o odaya girdik. Odaya girince minik bir şok yaşadım çünkü odada benim erkek halim gibi bir erkek vardı. Onun yanında bir kadın vardı kadına bakınca gözlerimizin aynı renk olduğunu gördüm. Onun yanında oturan adama bakınca adamın benimle her ne kadar beyazlamış olsa da kaşlarından anladığım kadarıyla aynı saç rengine sahipti. Onlar beni ben onları şaşkınlıkla inceliyordu. Sonunda gözlerimi onlardan çekip yanların oturan kıza baktım. Kız bana küçümser gibi bakışlar atıp sen benimle yarışamazsın der gibi bakıyordu.