O gün o hastanede yapılan o hata birbirinden habersiz olan o iki kızın hayatlarını birbirine karıştırmıştı.
Ve işte o gün yapılan o hata bir kızı ve bir aileyi uçurumun kıyısına getirdi.
----------------------------------------------------
Alkım hay...
Gözlerimi araladığımda çoktan öğlen olduğunu anladım. Bugün hafta sonuydu. Yani haftanın en güzel zamanı. Lavaboya gidip işlerimi halledip çıktım. Dolabımın karşısına geçtim. Kendime açık renk bir kot, beyaz düz bir tişört ve oversize bir kapüşonlu hırka aldım .
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Bugün uzun zamandır gitmediğim küçük dostlarımın yanına oradan da Arda'mın yanına gidecektim. Odamdan çıkıp aşağı indim. Kahvaltı çoktan yapılmıştı. Mutfağa geçtiğimde yine o kötü bakışlı çalışan kızla karşılaştım. Onu tınlamayıp dolaptan bir şeyler alıp masaya geçip yedim. Mutfağa giren Ayşe ablaya seslendim. "Ayşe abla benim çıkmam lazım. Sen annemlere çıktığımı söyler misin? Ve en geç yedide evde olacağımı da söyle." dedim.
"Tamam kızım sen çık." dedi mutfaktan çıkıp salona geçtiğimde kimse yoktu. Boş verip evden çıktım.
İlk durağım marketti. Markete girip yaklaşık 100 çikolata aldım. Ardından bir oyuncakçıya uğradım ve bolca araba ve oyuncak bebek aldım. Ondan sonra her zaman gittiğim kitapçıya gittim.
"Ahmet amca senden bir kitap istemiştim. Geldi mi?" diyerek içeri girdim.
"Ooo Alkım kızım hoş geldin. Ne zamandır uğramıyordun. Özlettin kendini. Kitapta geldi. Arka rafta oradan alırsın" dedi kitapçının sahibi Ahmet amca. Buraya sık sık gelirim. Sahaf gibi bir yerdi burası. Hem yeni hem eski kitaplar bulunurdu.
"Tamam amca." diyerek gösterdiği raftan kitabı aldım. Parasını verdikten sonra karşıma çıkan ilk taksiye bindim ve adresi verdim. Taksi durunca geldiğim yere bakıp gülümsedim. Burası bir kadın sığınma eviydi.
Yurtlardan çok buraya gelmeyi seviyorum çünkü burada aynı benim gibi ailesinden, eşinden, sevgilisinden, tanımadığı bir erkekten zarar görmüş kadınlar, kızlar ve onların çocukları kalıyordu.
Ülkemizde pek fazla önem teşkil eden bir mekan değil kimilerine göre ama benim için kendim gibi yaralı insanların yaralarına merhem olduğum yer. Bir yerde denk gelmiştim. İnsan başkalarının yarasını sarmak kendi yaralarımızı hafifletiyormuş Aynen de öyle oluyordu. Onların yüzünde oluşan ufak bir tebessüm bile beni mutlu etmeye yetiyordu.
"Alkım abla yine gelmişsin." dedi Ada. Ada'nın annesi Ada'nın babası tarafından uzun yıllardır şiddet görüyormuş. En kızına da vurmaya çalışınca kadın patlamış çünkü bu zamana kadar hep kızı için susmuş. Sonrada boşanma davası açmış. Adam buna musallat olmuş. Kadının ailesi onu kabul etmeyince oda buraya sığınmış kızıyla.
"Geldim tabi unuttun mu size söz vermiştim." dedim gülümseyerek. Elimdeki poşetlerdekileri teker teker dağıttım. İşim bitince en sondaki odaya doğru adımladım. Sondaki odaya varınca içeri geçtim. Nur tahmin ettiğim gibi buradaydı. Yavaşça yanına oturdum. Elindeki kitaptan gözlerini ayırmadı ama benim geldiğimi anlamıştı.
