KARIŞAN HAYATLAR

BÖLÜM 36

(Multimedya: Baran)

ALKIM AKSOY

Alkın ile beraber aşağı indiğimizde herkes çoktan masaya oturmuştu. Gidip abimin yanına oturdum. Alkın'da karşıma oturdu. Herkes sessizce yemek yiyordu. Ortamdaki tek ses çatal, bıçak sesleriydi. 

"Sormak istemedim ama merak ediyorum. Neden evden ayrıldınız?" dedi abim ortamın sessizliğini bozarak.

"Babamlarla kavga ettik. Sonrası malum işte." dedi Baran abim.

"Anladım. Sizin adınıza üzüldüm." dedi abim. Yine o sessizlik oluştu.

Yaklaşık 5 dakika sonra bu sefer Meriç abim konuştu. "Alıştınız mı birbirinize?" dedi.

"Evet. Artık burası bir yapı değil yuva." dedi abim. Eğer gözlerimizden kalp çıkabilseydi benim tam şuan çıkardı. 

"Alkım nasılsın?" dedi Mirza abim. 

"İyiyim." dedim yemeğime bakarken. Canım yemek istemiyordu. Halbuki çok açtım.

"Biriciğim neden yemiyorsun? Beğenmediysen başka bir şeyler söyleyelim." dedi abim.

"Beğendim ve açım ama yemek istemiyorum." dedim. Ne saçma bir durumdu öyle.

"Peki istediğin bir şey hazırlayalım. Ne istersin?" dedi abim.

"Ben odama çıksam sizin için bir sıkıntı olur mu? Çok yoruldum sanırım." dedim.

"Çık tabi bir şey olmaz." dedi abim. Ayağa kalktım. Ayaklarımı yere sürüye sürüye odama çıktım. Kendimi yatağa bıraktım. Az sonra Boris geldi. Yatağa çıktı ve yanıma yattı.

"Sence de hayat çok zor değil mi? Her şey üst üste geliyor. Sanki hayatımın ipleri elimden alınmış ve ben kendi hayatımda bir oyuncu olmuşum. Sonra o ipler boğazıma dolanmış ve beni boğuyor. Nefes alamıyorum, mutlu olamıyorum. Sadece boğuluyorum. Her ne kadar her şey geçti desem de geçmiyor. Aklımdan, kalbimden silinmiyor yaşanmışlıklar. Daha ne kadar böyle sürecek bilmiyorum. Bak abimlerin pişman olduğunu biliyorum. Hatta onları affetmek istiyorum ama yapamıyorum. Elimde değil. O şerefsizin yaptıkları aklımdan çıkmıyor. Kendimden tiksiniyorum. Hayatım sanki bir korku filmi ve bende o filmde her şey üzerinde denenen karakterim." dedim ve derin bir nefes aldım.

Boris bir şey yapmadan öylece durdu. "Herkesi mutlu etmeye çalışıyorum ama sen sonunda mutsuz olan yine ben oluyorum. Sadece mutlu olmak istiyorum. Çok mu? Her an bir şey olacak korkusuyla yaşamak istemiyorum mesela. Her kız gibi açık giyinmek özgür olmak istiyorum. Gece yalnız dışarı çıkmak istiyorum. Tanıştığım her erkeğin tacizci potansiyelini tahmin etmeye çalışmak istemiyorum. Çok mu şey istiyorum Boris?" dedim.

"Bazen düşünüyorum da eğer o şerefsiz bize bunları yapmasaydı her şey daha farklı olur muydu? Belki hepimiz beraber olurduk. Abim ve Meriç abim hiç ayrılmamış olurdu. İkizin ne demek olduğunu iyi biliyorum. O senin diğer yarın. Mesela Alkın gelse dese sende senden nefret ediyorum. İnanmam neden biliyor musun? İnsan nasıl kendi yarısından nefret edebilir ki? Abilerimin hepsi içinde aynı şey. Belki geç karşılaştık ama yine de çok seviyorum hepsini. Mesela Meriç abimin kokusu çok mayıştırıcı, ona ne zaman sarılsam uykum geliyor. Yalın abimin sesi çok güzel bence. Şarkı söylese eminim çok güzel olur. Baran abim o benim için çok farklı. Beni ilk sahiplenen oydu. Beni o aileye karşı korumuştu. Tam bir kahramandı." dedim.

"Mirza abime karşı hayranlığım mesleğinden geliyor. Büyüyünce onun gibi olmak istiyorum. Benim gibi hakkını savunamayan kızların sesi olmak istiyorum. Anıl abimin en çok kıyafet tarzını seviyorum. Tam benlik giyiniyor. Asrın abim... Onunla tanışalı 1 hafta bile olmadı ama içimde sonsuz bir güven var. Aslında bunun içinde bir fikrim var. İnsanı ortak anılarından çok ortak acıları yakınlaştırır, diye bir söz vardır. Abimin kömür karası gözlerine bakınca kendimi görüyorum bir yerlerde." dedim.