𝒕𝒘𝒆𝒏𝒕𝒚-𝒕𝒉𝒓𝒆𝒆

153 11 10
                                    


Dedicated to Namjooniedaddeh

Natatawa ako sa mga comments mo Sharmaine HAHAHAHAHAHA.

_________________

Chapter 23

Chance




Why did I ever do to deserve all of this?Is it because I love someone?Someone that I can never call mine?Someone who's inlove with someone?Is it my fault?I know I am never been a fan of fairy tale,I don't expect too much about life but I don't think lowly of life.

Ilang oras akong natulala sa sahig habang nakaluhod habang si Alaniz ay umalis na.Hindi pa rin ako makapaniwala sa sinabi niya.Until now,I never replaced her in Eren's heart.Six months.I already have six months but then I can never substitute Alaniz.

I decided to stand up.Nanghihina pa rin ang tuhod ko sa mga sinabi ni Alaniz.Isang gabi Lang pero nakayanan ni Eren nasirain ang pagsasama namin sa loob nang anim na buwan.Lahat naman ginawa ko para sa kanya.Inintindi ko siya,inalagaan,pinaramdam sa kanya na mahal ko siya pero Hindi sapat ang Lahat nang iyon.

Hindi ko namalayan na sa paglalakad ko ay nakarating ako sa labas nang gate.Napatingin ako sa langit.Pati ang ulap ay nalulungkot.Makulimlim at Walang araw.Pagkalipas nang ilang segundo ay bumagsak ang Malalaking ulan.I am wet and all but I just stood there.Feeling the warmth of the cold rain.Mas malamig pa ang nararamdaman ko sa malamig na ulan.

They said that Love is a wonderful feeling but why does it isn't?All I feel is the terrible madness and the tremendous pain.It was all lie.Love is for those fortunate.Love isn't wonderful.

Wala akong nararamdaman na lamig habang umuulan.I just stood there and stared unconsciously on the ground.Students behind me might looking at me as if I am crazy but I'm just feeling the comfort of the rain.Sabi nila kapag umuulan umiiyak ang kalangitan.Siguro kakampi ko ito dahil katulad ko ay umiiyak din.

I heard footsteps behind me but I didn't bother to look back.Wala akong maramadamn ngayon kundi sakit at poot.

"Gusto mo bang magkasakit,ha?" Levi's baritone voice behind me.

Dahan dahan ko siyang Nilingon at nakitang pinapayungan niya ako.His deep set obsidian eyes are staring deeply down on my whole being.May galit akong nakikita sa mata niya pero Mas nananaig ang kalambutan at pag-aalala.

Nanlalabo ang mga Mata ko habang nakatingin sa kanya.I am sheltered by his umbrella so he can see the tears streaming on my face.Mas pumungay ang mga mata niya at bigla akong niyakap.

Humaguhol Ako dahil sa yakap niya.His embrace felt so comfortable and homey.It was like he knows my pain.Na nasasaktan din siya.But why?

"I-I told you not to fetch me."in my shaking voice I managed to say.

Nanginginig na ako sa lamig pero dahil sa yakap niya ay naiibsan.He sighed and his embrace tightened.Ang isang kamay ay nakayakap sa akin at ang isa ay Napahawak sa payong.My eyes are leveled on his chest so I couldn't see his face and expressions.

"Let's go home.You will get sick."

Umiiling ako at tinulak siya.Nagulat siya pero Hindi nagpakita nang emosyon ulit.I stayed away from him enough for me to get wet from the rain.Pinagtitinginan na kami nang ibang estudyante pero wala akong pakialam.

"I love the rain,Third.It became my friend.We feel the same way."

He clenched his jaw and shut his eyes tightly.I look up to the sky and feel the rain as I open my arms widely.I bitter smile crept on my lips.If second life is true,I wouldn't chose to be a human.I will chose being a deity of rain.Humans are messed up and sinners.Mahirap maging tao.Puro pa masakit na pangyayari ang maalala mo.

Dear Suzzette ✓Onde histórias criam vida. Descubra agora