Peculiarity In Her Eyes

[ 43 ] Past Life

3rd PERSON'S POV

Once upon a time- oh right, there's nothing a good start to his life. Everything around him wrecks him, making him feel worthless on anything he does. In this world, freedom and free will is limited.

Why do some of the people make him feel inferior? Making him under their commands. For God's sake he's just a child. Even his parents are disappointed in him.

The appalling nescience he faced in his everyday life was always feeling him disheartened. They deserted him with awful and discerning speech. Making him fall from his knees and leaving him alone in the dark.

Why is there always someone could be so virulent to it's kind? Lahat naman tayo ay pareho na may pisikal na anyo- may mukha, mata, may mga kamay at paa. Ahh, I know there's something they lack of- brain.

Lahat nga tayo ay pare-pareho pero hindi magkatulad sa pag-iisip. Some are mature, some are growing but more on unfeldged youth. Meron na adult at matanda na pero napakakitid ng pag-iisip. May iba na pareho ang kanilang perspective sa buhay. Mga pare-parehong rason at dahilan kung bakit sila humihinga ngayon.

But... do you really know what's your main purpose why you're alive?

"Tangina ka talaga! Wala ka ng iba magawa kundi ang matulog!" Ito agad ang nagpagising kay Eugene na wala sa oras, dahilan na mabilis ang pagkabangon niya mula sa kama.

Kahit na pumipintig ang kanyang sintido dahil sa dalawang oras lang na tulog nito ay ininda niya ito at nagsimulang maglinis yari sa tagpi-tagping kawayan at asero nilang bahay. Kukunin na niya sana ang halos wala ng buhok na walis tambo ng bigla siyang sinabutan sa buhok.

"Yawa ka talaga, yawa ka." Nanggigigil sa inis nitong sambit. Hindi sumigaw si Eugene, hindi siya umiyak, tiniis niya ang pananakit ng kanyang mga magulang araw-araw. Walang bago sa buhay niya.

"Magluto ka na nga ng almusal, napakatamad na bata." Galit ang tono ng kanyang ina na walang ibang magawa kundi ang magsugal buong maghapon kasama ang mga kaibigan at kasugalan nito.

"O-Opo nay," may bahid ng takot at kaba nitong pagsambit. Iniwan niya ang kanyang anak sa kusina saka ito dali-daling nagsimulang magsaing.

Kahit anong pilit niya na pigilan ito, hindi ito sumusunod sa utos niya at do'n na nga nagsimulang nagsibagsakan ang mga luha niya. Walang humpay siyang umiyak, ang mas masakit pa doon ay walang ingay niya ito ginagawa.

Do you remember that day? Doing the chores while crying without a voice to scream.

He's just there, always doing all the work which a parent should do. 7 years old pa lang siya yet, he's suffering with pure vicious treatment from them. Parents should be sweet and caring for their children, he thinks that all the time.

Alam niya na may kagaya rin sa kanya, maraming mga bata ang katulad niya na araw-araw ay may nakukuhang pasa mula sa mga magulang nila. But still, he's thankful enough because he live.

He will suffer this treatment today and tomorrow but he will make sure na hindi na ito magagawa ng mga magulang niya paglaki dahil magiging successful siya. He's being positive despite the case he's on today. He's encouraging himself because none will.

"Eugene, pagtimplahin mo nga ako ng kape." Utos ng kanyang ama na walang ginawa kundi ang uminom ng alak buong araw.

"Opo tay." Kinuha niya ang takure saka ito pinainit. Parehong walang trabaho ang kanyang magulang. Imbes na sila ang magtrabaho, siya pa ang todo kayod maghanap ng kahit anong pwwede niyang pagtrabahuan.

Kung titignan ng maigi, parang yung mga magulang niya ang kanyang anak at siya yung magulang na sinasampa lahat ng problema sa pamilya. He's too kind to bear all the people who despised him. Kahit na palagi siyang pinipisikal, tinitiis niya ang lahat ng sakit para lang sa kanila.