[ 48 ] Newest Member

59 2 0
                                    

3RD PERSON'S POV

1, 2, 3, 4.... 7 days.

It's been one week since that incident happened. The incident of how they brought the little boy with them back to the country of the Philippines.

As he sits to the edge of his bed, leaning against the wall of his own room while looking up to the ceiling, he hears the sound of a bird chirping outside of the window. Tinignan niya ang isang ibon sa puno na bago lang sa kanyang tingin.

Pinakatitigan niya ito, matingkad na kulay berde ang ibon na may mahabang tuka at itim ang mga mata. Maliit ito, siguro kasinliit ng hinliliit na daliri niya. Kahit na sirado ang bintana, rinig na rinig niya ang ginagawang tinig nito like it was singing.

Puno ng kyurosidad ang mukha niya habang tinititigan ang ibon. Dahil siguro ngayon lang niya ito nakita sa tanang buhay niya. And well, also because it's his first time in the Philippines. Ang daming bago sa paningin niya sa bansang ito.

Though, this is his motherland.

Dala ng kyurosidad, tumayo siya at lumapit sa paribahang bintana katabi lang ng puting kama nito. The hustling wind tries to ruffles his hair as he opened the french glass doors of the window. Pero malas lang niya, saktong pagbukas niya ng bintana, the bird instantly flew away.

He sighed with a blank expression sticking on his face. Sinundan niya ng tingin ang ibon kung saan ito lumipad. But he was taken aback when he saw the most aesthetic view in his life. Ngayon lang niya nasaksihan ang pagsikat ng napakaliwanag na araw.

Nakaramdaman siya ng pag-asa, pag-asa na isang araw babangon siya na walang sakit, hilakbot at takot sa kanyang mga mata.

Isang linggo. Sa loob ng isang linggo na iyon, hindi lumabas ang bata sa kwarto na ito. The blinds of the window is always close. It's alright by him, after all darkness is his friend.

He sleeps in this room, filled with aghast, as he close his eyes.

The trauma happened to that very place, ay hindi na niya dapat ito dinala. Dapat lang niya na iwan ito kung saan nagmula at kalimutan ito like it never happened. Pero paano niya ito magagawa gayo'ng palagi niya itong napapaginipan?

Halos 4 years niyang tiniis at dinusa ang pananakit sa kanya ng lugar na iyon. Akala niya, dahil pinadala siya ng mga magulang niya sa Brazil, magiging matiwasay at maganda ang buhay niya. Until he realized how wrong he was.

A tear fell from his eye, but his expression remains the same— a blank look filled with nothingness.

Kahit nga 'yung mga gamot na numbing drugs na in-inject sa kanya sa ospital na 'yun ay wala nang effect sa kanya. He doesn't feel pain, nasanay na ganong sakit. I hope he'll be healed in this facility as fast as he can, which is why he decided to stay here.

The luck and the mercy of God had him made a plan to got out of that filthy place.

Tumungo siya at niyukom ang dalawang kamao. This is so surreal to him, he hopes that this will last long.

There's a knock thrice on the door which made his head turn around.

"Hey kid, can I come in?" He didn't answer, instead he hurried back to bed to the same position where he sat before.

Saktong pagbalik niya sa kanyang pwesto, 'yun rin ang pagbukas ng pinto and made his way inside. Hindi niya tinignan ang lalaki, tinutuon lang niya ang kanyang tingin sa bintana.

"Mabuti naman at bumangon ka na rin," Dr. Luo said as he puts the tray he's holding to the side table. He wants to deny it, he wants to say na hindi niya alam ang sinasabi niya but the evidence he only have caught him red-handed. Hindi nalang siya umimik, napaismid siya sa kanyang isip dahil nakalimutan niya itong isara yung bintana.

Peculiarity In Her Eyes Tahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon