"Here's the address, Daph." Inabot saakin ni Daddy ang isang papel na may kung anong nakasulat.
"Thank you for this dad," Sagot ko naman sa kaniya pabalik.
"I already talked the admin of your condo. She said everything's already fine. Call me when you need anything."
I released a small sigh.
Today is the day. I am officially moving out from this house.
Simula noong maghiwalay sila Mommy't Daddy, naiwan na ako rito sa luma naming bahay kasama ang bagong pamilya ni Daddy. Noong una ay ayos lang naman sa akin ang lahat dahil hindi naman ako pala labas na tao, pero habang tumatagal ang panahon, pakiramdam ko kailangan ko na rin talagang mapag-isa.
Maayos naman ang pakikitungo sa akin ng bagong pamilya ni Daddy, pero ewan ko ba't may maling nararamdaman yung puso ko.
My heart want to be independent. All my life, all I did is to depend on what Daddy's opinion and suggestions.
Si Mommy naman nando'n din sa bago niyang pamilya. Mas pinili ko lang na rito mamalagi kay Daddy kasi rito ko nakasanayan mamuhay, pero gano'n pa man, I am still trying my best to visit Mom even once a month.
"Thank you for this Dad. Always take care of your health. Okey?" I said to him.
Habang lumilipas ang panahon, hindi ko namamalayan na tumatanda na rin pala si Daddy.
I noticed his wrinkles up to his forehead.
Mom and Dad really did their best to fight for their relationship. Kahit na pakiramdam ko noon ay nagsasama nalang sila para sa akin, but I believe that If it is not meant to be, It is not meant to be. Period. So they don't need to force themselves para lang sa'kin.
"Manang pa pasok na po si Bella sa sasakyan," utos ko sa kasambahay namin.
Si Bella 'yong pusa ko na palagi kong kasama kahit anong mangyari. She's already 5 years in me. I found her when I am roaming around here in our subdivision. She's shouting for help. So I think, taking her is the best option I had that time.
And after 5 years, I didn't regret anything because she became my best friend and my crying buddy.
"Alis na ako Dad," Paalam ko kay Daddy sabay lakad na papunta sa sasakyan.
Binigay ko sa driver ang address na binigay saakin ni Daddy. Chineck ko na rin kung kumpleto o nando'n na ba yung mga maleta ko.
Marami rami akong dinala kasi ayaw kong magsisi kapag nando'n na ako sa condo. Prevention is better than cure ika nga nila.
Pumasok na ako sa sasakyan at inayos na ang sarili.
While I am sitting at the backseat of the car, naisipan kong tumingin na rin sa social media ko. I am not that friendly kaya hindi na ako nahirapan na umalis dahil wala naman yatang may pakialam kung aalis ako.
Tumunog ang notification ng cellphone ko kaya agad akong tumingin do'n para tingnan kung sino itong nag message.
It's Krisha. My one and only best friend.
Magkaklase kami simula pa noong Elementary. Hindi na kami nagkita pagkatapos no'n dahil lumipat na sila sa maynila at ako naiwan dito. pero kahit naman ganoon hindi pa rin nawawala iyong koneksyon namin.
Thanks to this new technology!
Keisha:
What?? As in now? So what time ka makakarating dito??!
This is her reply pagkatapos kong sabihin sa kaniya kanina lang umaga na luluwas ako ng maynila. Hindi ko sinabi sa kaniya na may plano akong lumuwas kaya sigurado talaga ako na magugulat talaga siya.
