I'm busy making breakfast when I felt someone's walking.
I know that It's Clyde.
Hindi ko alam kung paano ko siya haharapin kaya naman hindi nalang ako lumingon.
Sana'y 'wag niya nalang sabihin ang mga nangyari.
Kahit na magboyfriend naman kaming dalawa at normal lang naman iyong ginawa namin, hindi ko pa rin maiwasang hindi mahiya lalo na sa kaniya.
Nagpatuloy ako sa pagluluto ng scrambled egg, pancakes at iba pa. Hindi ko nalang inalam kung ano ang ginagawa niya.
Pero hindi naman lumipas ang ilang minuto, naramdaman ko ang mga kamay niyang pumulupot sa likuran ko.
"Good morning," he said with his morning voice.
Kahit sa umaga'y ang bango pa rin niya.
Buti nalang at nakapag ayos na ako ng maaga.
Nang maramdaman ko ang pag halik niya sa pisngi ko, para akong nanigas dahil hindi alam ang gagawin. "Y-you can sit in the chair while waiting for me to finish these," nauutal kong sabi.
Akala ko'y susunod siya sa sinabi ko pero hindi. Mas yumakap siya sa akin.
"I'm sorry," aniya bago ako bigyan muli ng panibagong halik sa pisngi.
Beads of sweats began to form on my forehead. My lips quiver as I let them speak. "B-bakit naman? Parehas naman tayong may kasalanan. Dapat noong una palang pinigilan na kita."
Hinawakan niya ang magkabilang braso ko bago ako iharap sa kaniya.
I saw him staring at me blankly. Para siyang taka sa mga sinabi ko. "Kasalanan what?"
Napaayos ako ng tayo dahil sa tono ng boses niya. Hindi niya ba naaalala 'yong mga nangyari kagabi?
"I can't remember anything happened last night, daph. The last scene I remembered is that we are dancing at the middle of a lot of people," taka niyang sabi. "Please tell me what did I do," he said as he went closer to me.
Napalunok ako sa sarili kong mga laway dahil sa mga sinabi niya. "Nothing," sabi ko bago kurutin ang sarili. "Why are you saying sorry if you can't remember anything?" I managed to ask.
He straighten his back. "I'm sorry because you sleep at the couch this night because you let me sleep at your bed," he said plainly but I see how regretful he is about that small details.
Ahh.. 'yon pala ang ibig niyang sabihin. So, hindi niya pala talaga naalala kung ano 'yong mga nangyari sa'min kagabi.
Hindi ko alam kung ano ang mararamdaman ko.Ang lahati sa'kin ay masaya dahil hindi niya naalala 'yong kahihiyan na 'yon Pero, may parte rin na na hindi ko maintindihan dahil hindi niya naalala 'yong gabi naming iyon.
Bahagya akong ngumiti sa kaniya ng kaunti. "Ang laki laki mo kasi. Kagabi ko lang nalaman na hindi pala komportable sa katawan mo ang couch na 'yon." Umalis ako ng paunti unti sa harap niya para kumuha ng tubig.
Pakiramdam ko'y natutuyuan na ang lalamunan ko.
I saw how his eyes turned into feeling regret. "No. I'm used to that. You don't need to do that. Dapat sinamahan mo nalang ako sa kama."
Huh?
Muntikan ko ng mailuwa ang tubig na iniinom ko dahil sa mga sinabi niya.
Hibang na siya?
"Are you okey?" Tanong niya ng mapansin na parang umakyat ang tubig na iniinom ko sa loob ng ilong ko kaya naman hindi ko na napigilan ang pag ubo.
