Rüya Askeri 2 [Final]

42

Neden?

Neden biz?..

Bu zamana kadar merak ettiğim pek çok şey olmuştu, ancak şu lanetli dünyaya sadece bir sor sorma hakkım olsaydı, hiç düşünmeden bunu sorardım. Neden, neden, neden... Neden bunca insan arasından seçilenler sadece bizdik? Neden bu lanet bizim peşimizi bir türlü bırakmak bilmiyordu? Neden mutlu olduğumuz her an daha büyük bir felaketle mükafatlandırııyordu, neden sadece yaşayıp bu lanet dünyada yaşlanarak ölemiyorduk?... Tüm bu koşuşturmanın içine atılmamızın tek sebebi doğmuş olmam mıydı, yoksa tercihim bile olmayan bu lanet hastalığa yakalanmış olmam mı? 

...

Bıktım artık.

"Baba, gaza bas!" diye arka koltuktan öne doğru uzanan Aras telaşlı bir sesle konuşurken Ali amca da aynı tonda "Gidebileceğimiz kadar hızlı gidiyoruz zaten Aras!" diye cevap vermişti. Zaten kıt olan trafik yüzünden ara sokaklara kendimizi atanın pek de bir faydası olmamış gibiydi. Yaşayan ölü gibi gezen yaratıklaşmış insanlar sokaktaki insanlara saldırmak için sarsakça etrafta koşuştururken arabaların önüne kendilerini bilinçsize atmayı da eksik etmiyorlardı. Sırf bu yüzden Ali amca sık sık hızlanıp, sert frenler yapmak zorunda kalabiliyordu. 

Ben ise sessizce kaderine razı gelmiş gibi arka koltukta Aras'ın yanında oturarak yoldaki zombileşmiş insanları izlemeye devam ediyordum.

"Endişelenme, sen orada elinden geleni yaptın." diyerek bana dönen Aras, önüme gelen saç tutamını kulağımın arkasına doğru iterken endişeli bir ifadeyle bana bakmayı sürdürüyordu.

O çocuğun saldırılarını ve Zerter bir atak yapmasını engelleyerek hepimiz için kaçabileceğimiz bir zaman aralığı oluşturmamdan bahsediyor olmalıydı.

Hafifçe gülümsedim, ve başımı onun göğsüne yaslayarak yere bakmayı sürdürdüm.

Ondan özür dilemek istiyorum. 

Hayatımı bu kadar güzelleştirmene rağmen benim yaptığım tek şey sadece senin başına bela açmaktan öteye gidemediği için üzgünüm, demek ve ona daha fazla zarar gelmemesi için kendimden sonsuza kadar uzaklaştırmak istiyordum. Ona üzgün olmak yakışmazdı ki. Mutlu olmayı o kadar hak ediyordu ki...

"Diğerlerini aradım. Endişelenmeni gerektirecek bir durum yok, hepsi aileleriyle yoldalar şu an. Hatta şehrin çıkışındaki okul binasının önünde buluşup yola hep birlikte devam edeceğiz." diye uzun uzun konuşan Aras bir yandan da eliyle başımı okşamaya devam ediyor ve modumu yükseltmeye çalışıyor gibi görünüyordu. 

Tüm bu saçmalıklardan ne kadar yorulduğumu o da görüyor gibiydi...

"Hepsi iyi mi?" diye başımı kaldırarak sorduğumda ise, gülümseyerek başıyla onaylamış ve gülerek konuşmaya devam etmişti.

"Melany eşyalarını toparlayıp aceleyle evden çıkarken bileğini burkmuş ama onun dışında hiçbir sorun yok."

Melany'nin her zamanki sakarlığı hala yerini koruyor gibi görünüyordu. 

Ben de Aras'katılarak güdüğüm sırada arabanın yavaşlamaya başladığını hissetmiş ve buluşma noktasına geldiğimizi fark ederek bakışlarımı ileriye çevirmiştim, ancak gördüğüm şey kanımın donmasına sebep olmasına yetecek cinstendi.

Martin, Melany, Rachael ve hepsinin aileleri yere diz çökmüş, elleri kolları bağlı bir şekilde dururlarken hepsinin başında birer avcı ellerindeki silahları onların kafalarına yaslamış bir halde bekliyorlardı.

Onlara yaklaşık 10 metre yaklaşarak durmuş ve öylece arabanın içerisinde beklerken arkalarında duran siyah arabadan inen Zerter, yüzündeki iğrenç gülümsemeyle yaklaşarak aramıza geçmişti. İğrenti duyan bakışlarımı onun üzerine kilitleyerek arabadan inmek için kapıyı açmıştım, ancak bileğimi tutarak beni durduran kişi de tabiki Aras olmuştu.

"Delirdin mi, arabada kal!"

"Bırak."

"Rüya-"

"Onları öldürecek, bırak beni!"

"Sen inersen seni de öldürecekler!" diye bağırınca iyice sinirlenerek kolumu Aras'ın elinden zorla ayırmış ve "Ölmeyeceğim!" diye bağırmıştım. 

"Bundan nasıl bu kadar emin olabilirsin ki?!"

"Çünkü bu lanet adam, ona beni öldürmesi için yalvardığımda bile bunu yapamayacak kadar zavallıydı. Bana ihtiyaçları var, beni öldürmeyecek."

"Yapma-" diye konuşmasına izin vermeden hışımla arabadan inmiş ve arkamdan kapıyı kapatarak gücümle arabanın kapılarını sıkıştırarak açılmamasını sağlamıştım. Benim arkamdan Aras da arabadan inmek için hareketlense de, kapı sıkıştığı için bunu başaramamıştı. "Rüya!"

Arkamdan bağırmasını görmezden gelerek Zerter'e yaklaşmış ve tam karşısında durarak yüzüne dimdik bakmıştım.

"Onlarla aramdaki bağın farkındayım, ve istersem onların güçlerini tamamen kullanıma kapatabilirim. Yani ben olmadan onlar tamamen kullanışsız birer pil olacaklar." diye dümdüz bir sesle konuşurken Zerter'in yüzüne yayılan gülümseme, sanki bunu söyleyeceğimi biliyormuş gibi bir hal almaya başlamıştı. Umursamadan "Onları bundan sonra rahat bırakacağın konusunda yemin edersen, hiç itiraz etmeden seninle Merkez'e geri döneceğim. Hem bu sefer daha sağlıklıyım, kolayca ölmem." diye konuşurken Martin ve diğer ikisinin yüzündeki korkunç ifadeye gözüm kaymıştı. Sanırım ailelerinin başlarına birer silah dayalı olmasa, yapma diye haykıracaklarmış gibi görünüyorlardı.

"Hepiniz elime düşmüşken, neden sadece seninle yetinmem gerektiğini düşünüyorsun?" diye konuşunca, düz bir ifadeyle yüzüne baktıktan sonra birkaç adım geri çekilmiş ve elimi havaya kaldırıp yumruk yapmamla birlike deneklerin arasındaki bağ birden koyu bir renk almış ve aralarındaki enerji akışı bir anda kesilmişti. Hepsi de bunu hissetmiş gibi aynı anda irkilerek tepki vermişlerdi.

Bir şeyler yaptığımı fark eden Zerter bana yaklaşmak üzereyken bir adım daha geri çekilmiş, ardından da belimle pantolonum arasına sakladığım ve Aras'ın evindeyken çaktırmadan yanıma aldığım bıçağı çıkararak keskin tarafını boynuma dayamıştım.

Gülümsemesi ağır ağır solsa da, duruşunu bozmamaya çalışan Zerter'ın gözlerinden geçen saniyelik bir gerginliğe şahit olmuştum. Onun dışında Rachael gözyaşları dökmeye başlamış, Martin ve Melany ise şokla oldukları yerde kaskatı kesilmişlerdi. Aras'ın da bağırışlarını ve araba camına inen yumruklarını, aramızdaki mesafeye rağmen duymam mümkün olmuştu.

"Sana, neden benimle yetinmek zorunda olduğunu açıklamama gerek duyuyor musun?"