မနက္၄နာရီ႐ြာဦးေက်ာင္းကအုန္းေမာင္းေခါက္သံႏွင့္အတူသာေဗ်ာတစ္ေယာက္နိုးလာခဲ့သည္။ေအးလြန္းသျဖင့္ကိုယ္တြင္လည္းအႏြေးထည္ထူထူဝတ္ထားၿပီးကုတင္ေပၚကဆင္းကာျပတင္းေပါက္ဖြင့္လိုက္သည္။၄နာရီဆိုတဲ့အတိုင္းညအေမွာင္ဟာမျပယ္ေသး၊ျပတင္းေပါက္နားခဏရပ္ကာေလကိုရႉသြင္းလိုက္သည္။ေအးစိမ့္ေနေသာေလကိုရႉလိုက္ေသာအခါထိုအေအးဓာတ္ကလည္ပင္းထိေရာက္လာသည္။ဒီေန႕အေစာႀကီးနိုးတာဟာသူတို႔ခရီးထြက္ရမဲ့ေန႕မလား။ပင္းတယၿမိဳ႕မွဘုရားမ်ားဝင္ဖူးမွာျဖစ္တဲ့အတြက္ေနာက္က်လိဳ႕လည္းမရေပ။ေတာင္ႀကီးၿမိဳ႕သည္လည္းပင္းတယၿမိဳ႕ႏွင့္ေတာ္ေတာ္ေဝးသည္။.ရွမ္းျပည္ဆိုတာျမန္မာျပည္မွာအက်ယ္ဆုံးပဲေလ။၁၅မိနစ္ေလာက္အိပ္ခ်င္တာေျဖေဖ်ာက္ၿပီးကုတင္ေပၚရွိျမတ္မင္းပိုင္ကိုသြားႏွိုးေတာ့သည္။
"ဦးေရထေတာ့ေလ....၄နာရီ၁၅ရွိေနၿပီ...."
"ခဏေလး....၅မိနစ္ပဲ"
"ဟာ...ဦးကလည္း...ထလို႔...ထဗ်ာ"
ဆိုကာေဆာင္ကိုဆြဲဖယ္ေနေတာ့သည္။ျမတ္မင္းပိုင္တစ္ေယာက္ဦးဆိုေသာအေခၚအေဝၚေၾကာင့္မ်က္လုံးပြင့္ၿပီးေကာက္ကာငင္ကာထိုင္လိုက္သည္။
"ငယ္ဘယ္လိုေခၚလိုက္တယ္.."
"ဦးလို႔ေလ...ဘာလဲမႀကိဳက္လို႔လား"
"အဲ့လိုမဟုတ္ပါဘူးႀကိဳက္တယ္ငယ္...ဒီ့ထက္မ်ားမ်ားေလးေခၚေပးေနာ္"
"ဦး...လို႔..."
"ဗ်ာ..."
"ငယ့္ကိုခ်စ္လားဟင္.."
ျမတ္မင္းပိုင္တစ္ေယာက္ငယ့္ရဲ႕ဆံပင္ေလးကိုသပ္တင္လိုက္ၿပီးနဖူးသို႔အနမ္းေႁခြေတာ့သည္။
"ငယ္ကကို႔ရဲ႕ဘဝမွာမိဘၿပီးရင္အခ်စ္ရဆုံးသူပဲ"
"ဟီးးငယ္လည္းဦးကိုအရမ္းခ်စ္တယ္"
"ငယ္.....ေႁမြေလးေတြကဖားေလးေတြကိုစားၿပီးအသက္ရွင္တယ္
ယုန္ေလးဟာလည္းျမက္ပင္ေလးေတြကိုစားၿပီးအသက္ရွင္တယ္..
ကိုကေရာဘယ္လိုအသက္ရွင္လဲသိလား...."
သာေဗ်ာတစ္ေယာက္ဘယ္လိုအသက္ရွင္တာလဲလို႔စဥ္းစားေနေတာ့သည္။
YOU ARE READING
ခင်ဗျားကြီး...ဗျာ💕(Complete)
Romanceအချစ်ဆိုတဲ့အရာကိုမခံစားဖူးတဲ့ငါကမင်းလေးနဲ့တွေ့မှမူးယစ်ဆေးလိုစွဲလမ်းတတ်လာတယ်...
