#41 | Ulan

46 4 0
                                    

A loud sound woke me up, I opened my eyes and realized its raining hard. I looked for my phone and checked the time, Its 6 in the morning.

Naka-ngisi kong tinignan ang messenger ko at inaasahan kong may mensahe galing sa isang tao pero, Bumagsak ang ngiti ko.

Oo nga pala, Unang umaga na wala ng kami. It feels so unreal that I closed my eyes and thought of, Is this a dream? Am I dreaming? All of this is real?

I pinched my self so hard to check, Yes totoo. Bumalik ang sakit na sumasakal sa puso ko katulad na lang kagabi. Its my fault, Its my fault that I lost him.

I lost him because I'm irresponsible, selfish, arrogant, the way I act, my toxicness, my bad attitude. It affected him, and us. Ang mga salitang hindi ko makakalimutan ay ang mga katagang sinubukan kong lumaban kahit matagal na dapat akong umalis.

Sinubukan kong magpakatatag kahit tinigil ko na lang dapat, Minahal kita kahit parang hindi pareho ang nararamdaman mo para sa akin.

It felt like, At that moment na alam kong sumombra ako. Sumombra ako na hindi ko inisip ang nararamdaman niya, Puro tampo ang ginagawa ko dahil gusto ko nang suyo. Pero ako hindi ko magawang gawin 'yon dahil hindi kaya ng pride ko. Kahit na ako ang may kasalanan madalas siya pa rin ang nags-sorry.

This is my first day, The day that he isn't longer mine. And that made my rainy morning unreal.

LOST CHAPTERS (One Shot Compilation)Donde viven las historias. Descúbrelo ahora