Harry przeprosił mnie zaraz po swoim wybuchu złości. Byłam trochę oszołomiona tą informacją. Wstałam i poszłam do swojego pokoju. Musiałam to wszystko jakoś poukładać, przemyśleć. Loczek nawet nie szedł za mną, wiedział że muszę być sama.
Długo myślałam nad tym wszystkim. Mój brat obwiniał Nialla za śmierć naszej matki,za to że tydzień po naszym wyjeździe ojciec ją zabił. Na pewno myśli że gdybyśmy byli w domu zdołałby go powstrzymać. Ja jestem innego zdania co on. Uważam że Niall nas uratowł, zwłaszcza mnie. Nie widziałam innej opcji jak tylko szczera rozmowa z bratem.
Na zajutrz czas niesamowicie mi się dłużył. Czekałam z niecierpliwością na Harrego a kiedy przyszedł miałam wątpliwości. Usiadł na kanapie obok mnie.
- Wiem że męczy cie to czego wczoraj się dowiedziałeś.
- Nie męczy. Jestem wdzięczna za to co zrobił. - spojrzał na mnie z bólem. - Jak możesz być mu wdzięczna? Przez niego nasza mama...
- Nie przez niego Harry tylko przez naszego ojca.
- Mów co chcesz, ale gdybyśmy tam byli to stanęli byśmy w jej obronie. - poczułam ukłucie w sercu.
- My w jej obronie staraliśmy zawsze a ona w naszej? Obroniła nas choć raz? - w nerwach powiedziałam coś czego nie chciałam.
- Ally ona panicznie się bała ojca... - westchnęłam
- Ja też panicznie się go bałam. Ile krzywdy można zrobić ukochanej osobie zanim odważymy się na reakcje? - łzy niekontrolowanie zaczęły spływać po moich polikach.
- Ally...
- On mnie molestował Harry, a ona dobrze o tym wiedziała. Od samego początku o tym wiedziała i wiedząc co mi robił milczała. Było tyle miejsc, w które mogła to zgłosić. - podniosłam wzrok i zobaczyłam jak mój brat płacze i szlocha jak dziecko. Wyglądał jakby cały świat runął mu na głowę w jednej chwili. Przeciągnęłam go do siebie i starałam jakoś uspokoić. Zasnął późnym wieczorem. Czułam na sercu jakąś dziwną lekkość i spokój, ale nie wiedziałam dlaczego.
---
Bang! Mamy 13, mam nadzieje że jesteście zadowoleni. Kolejny już niedługo xxx
