ေအာင္သီဟကားထဲကထြက္ၿပီးကားတံခါးကိုဝုန္းခနဲ႔ေဆာင့္ပိတ္သြားသည္။အိမ္ထဲကိုေျခလွမ္းက်ဲႀကီးေတြနဲ႔ဝင္သြားတဲ့ကိုႀကီးသီဟကိုၾကည့္ၿပီး
ေအာင္စုအူလည္လည္ျဖစ္ေနသည္။ကိုႀကီးကဘာကိုစိတ္ဆိုးသြားတာလဲ။သူမန္က်ည္းပင္ေပၚတက္မိလို႔လား။မန္က်ည္းပင္ေပၚတက္တာကအဲေလာက္အျပစ္ႀကီးလို႔လား။
ေအာင္စုကားထဲကထြက္ၿပီးအိမ္ထဲဝင္လာခဲ့သည္။အခန္းထဲေရာက္ေတာ့ေအာင္သီဟကခုတင္ေပၚမွာေတာင့္ေတာင့္ႀကီးငုတ္တုတ္ထိုင္ေနသည္။ေအာင္စုေအာင္သီဟေရွ႕ကိုသြားရပ္လိုက္
သည္။
“ကိုႀကီး"
“ငါကမင္းကိုမန္က်ည္းရြက္ေတာင္ဝယ္မေကၽြး
ႏိုင္တဲ့သူလား"
“ဗ်ာ"
“ဘာလို႔မန္က်ည္းရြက္တက္ခူးရတာလဲ"
“မန္က်ည္းရြက္ေတြႏုေနလို႔ေလ"
“မန္က်ည္းရြက္ႏုတိုင္းတက္ခူးစရာလား"
“ကိုႀကီးကလည္းေနာင္းေနာင္းတို႔အိမ္ကမန္က်ည္းပင္ကငယ္ငယ္ကတည္းကခူးေနက်ပါ"
“ငယ္ငယ္ကနဲ႔အခုနဲ႔တူလို႔လား"
“တူတူပါပဲ"
“ဘာကြ…မင္းငယ္ငယ္ကအေကာင္းေလ။အခုကအက်ိဳးေလ။မင္းေျခေထာက္ထဲကစတီးေခ်ာင္းေတာင္ျပန္မထုတ္ရေသးဘူး။ေနာက္တစ္ေခ်ာင္းထပ္က်ိဳးခ်င္တာလား"
“မဟုတ္ပါဘူးကိုႀကီးကလည္း…ခါတိုင္းလည္းတက္ေနက်ပဲကို”
“ဘာ…ခါတိုင္းလည္းတက္ေနက်ဟုတ္လား"
“ဟုတ္တယ္ေလ။အိမ္မွာမန္က်ည္းရြက္လၻက္အ
ေမလုပ္ေကၽြးေတာ့ကိုႀကီးပဲႀကိဳက္တယ္ဆို။အဲဒါကၽြန္ေတာ္သြားသြားခူးလာတာ"
“ဘာ…”
ေအာင္သီဟေဒါသကအခုမွယမ္းပံုမီးက်ျဖစ္သြားရေတာ့သည္။
“အဲဒါဆိုမင္းေန႔တိုင္းမန္က်ည္းပင္ေပၚတက္ခူး
ေနတာေပါ့"
“ဟုတ္တယ္ေလ။ကိုႀကီးကႀကိဳက္တယ္လို႔ေျပာတာကို"
“တိတ္စမ္း…အဲဒါမင္းခူးမွန္းမသိလို႔ငါစားတာ။
မင္းခူးထားမွန္းသိရင္အဲဒီလၻက္ငါမစားဘူး။
ေတာက္…ေနာင္းေနာင္းကြာ”
YOU ARE READING
ေတာင္တိုင္းမွာကားပတၱျမားမရွိ...တောင်တိုင်းမှာကားပတ္တမြားမရှိ(completed)
General Fictionအညာမြေ fic ကိုအရင်ဖတ်ပါလို့အကြံပြုပါတယ်။အညာေျမ fic ကိုအရင္ဖတ္ပါလို႔အၾကံျပဳပါတယ္။အညာေျမ fic ရဲ႕ book-2 ပါ။
