ေတာင္တိုင္းမွာကားပတၱျမားမရွိ...တောင်တိုင်းမှာကားပတ္တမြားမရှိ(completed)

အခန္း(၆၂)🦋

ထေနာင္းနဲ႔ဇမၺဴ ကေလးကိုေခၚၿပီးအိမ္ျပန္ေရာက္လာၾကသည္။ရန္ကုန္မွာေနတဲ့ႀကီးေထြးလည္းရြာကသတင္းေတြၾကားၿပီးရြာကိုခ်က္ခ်င္းျပန္လာသည္။

ခတၱာေလးရဲ႕အေဖျမင့္မိုရ္ကက်န္းမာေရးေကာင္းမြန္လာၿပီမို႔သူ႔သားကိုသူကိုယ္တိုင္ပဲေစာင့္ေရွာက္ေတာ့မယ္ဆိုၿပီးခတၱာေလးကိုသူနဲ႔အတူေခၚထားလိုက္သည္။

ႀကီးေထြးကအသက္ငါးဆယ္အရြယ္ထိအပ်ိဳ ႀကီးဘဝနဲ႔ေနလာခဲ့တာမို႔တူ၊တူမေတြကိုခင္တြယ္သည္။ခတၱာေလးမရွိေတာ့မငယ္ေလး ကေလးကို
ေစာင့္ေရွာက္ေပးဖို႔သူတာဝန္ယူေပေတာ့မည္။
ႀကီးေထြးရြာျပန္ေရာက္ေတာ့မငယ္ေလးရဲ႕အမႊာကေလးေတြကိုသြားေတြ႕သည္။မိဘႏွစ္ပါးလံုးဆံုးသြားတာမို႔ကေလးအမႊာႏွစ္ေယာက္ကိုသူေမြးစားခ်င္ပါတယ္လို႔ေျပာေတာ့ဦးထက္ရွားကလည္းသေဘာတူသည္။ႀကီးေထြးေညာင္အုပ္ရြာက
ေနျပန္လာေတာ့သံုးႏွစ္အရြယ္အမႊာေမာင္ႏွမ
ႏွစ္ေယာက္ပါလာသည္။

ဦးထက္ရွားဘက္ကၾကည့္ရင္သူ႔ဘဝကခ်မ္းသာတာထက္ကိုပိုေနၿပီ။သူရွာေဖြခဲ့တဲ့စည္းစိမ္ေတြကေနာင္ဘဝထိေတာင္စားလို႔မကုန္ႏိုင္ေပ။ဒီေတာ့သူခ်စ္ရတဲ့အေထြးေလးရဲ႕ေဆြမိ်ဳးေတြကိုေကၽြးေမြးေစာင့္ေရွာက္ဖို႔သူမတြန္႔တိုေပ။သူကိုယ္
တိုင္လည္းရြာကအမ်ိဳးေတြနဲ႔ေနေပ်ာ္ေနၿပီျဖစ္တဲ့အျပင္မိသားစုအသိုက္အျမံဳေလးတစ္ခုကိုတည္
ေဆာက္ခ်င္ေနတာမို႔အမႊာကေလးႏွစ္ေယာက္
ကိုေမြးစားဖို႔ရာစိတ္အားထက္သန္ခဲ့သည္။သို႔ေသာ္အသက္အရြယ္ကကြာျခားလြန္းေနသည္။

ဦးထက္ရွားကအသက္(၆၀)။ႀကီးေထြးကအသက္(၅၀)။အမႊာကေလးေတြကအသက္(၃)ႏွစ္။သားသမီးအရြယ္မဟုတ္ဘဲေျမးျမစ္အရြယ္ေတြ
ျဖစ္ေနသည္။ဒီေတာ့ထေနာင္းနဲ႔ဇမၺဴ ကအလိုလို
ေနရင္းမိဘေနရာကိုေရာက္ၿပီးႀကီးေထြးနဲ႔ဦးထက္ရွားကအဘိုးအဘြားေနရာေရာက္သြားသည္။အခုေတာ့ထေနာင္းတို႔သေျပျခံထဲကအိမ္ႀကီးကၿငိမ္သက္တိတ္ဆိတ္မေနေတာ့ဘဲစည္ကားသိုက္ၿမိဳက္ေနသည္။

ဇမၺဴ အလုပ္နားရက္တစ္ရက္မွာဧည့္ခန္းထဲကဆက္တီမွာထိုင္ရင္းသူ႔ေရွ႕ကျမင္ကြင္းကိုၾကည့္ေနသည္။အမႊာသားနဲ႔သမီးကမတ္တပ္ေျပးေတြမို႔ဧည့္ခန္းထဲမွာေလွ်ာက္ပတ္ေျပးေနသည္။ထေနာင္းကေတာ့အငယ္ဆံုးသားေလးကိုေပြ႕ခ်ီၿပီးႏို႔ဘူးတိုက္ေနသည္။