ពេទ្យតូចម្ចាស់បេះដូង

ភាគទី:7 ចង់មើលមុខខ្ញុំដល់ពេលណាទៀត

បន្ទាប់ពីញ៉ាំអាហាររួចរាល់អស់ហើយពួកគាត់ក៏នាំគ្នានិយាយលេង។ពីរនេះពីរនោះរហូតដល់ថ្ងៃរសៀលដោយពួកគាត់បានឲ្យជុងហ្គុកនឹងថេយ៉ុងទៅនិយាយលេងជាមួយគ្នាដើម្បីបង្កើតភាពស្និទ្ធស្នាលដូចនៅពីក្មេងៗថេយ៉ុងនឹងជុងហ្គុកក៏នាំគ្នាទៅអង្គុយលេងនៅសួនច្បារក្រោយភូមិគ្រឹះ

< ឯងមកពីរបរទេសយូរហើយមែនទេ >ជុងហ្គុកក្រោយពីរស្ងាត់អត់មានអ្នកណានិយាយគេក៏សួរថេយ៉ុងមុនទៅ

< គឺខ្ញុំទើបតែមកបាន3ថ្ងៃនេះទេហើយក៏បានដំណឹងថាលោកជួបគ្រោះថ្នាក់នេះឯង >ថេយ៉ុង

< ឯងរៀនបានចូលធ្វើគ្រូពេទ្យយូរប៉ុណ្ណេះហើយខ្ញុំមិនមែនសួរចង់ដឹងឬសគល់ទេគ្រាន់តែខ្លាចថាឯងមើលថែខ្ញុំមិនបានល្អ >ជុងហ្គុក

< យូរហើយមួយទៀតលោកកុំភ័យអីថាខ្ញុំមើលថែលោកមិនល្អនោះខ្ញុំនឹងមើលថែលោករហូតទាល់តែលោកដើរបានវិញ >ថេយ៉ុងនិយាយដោយភាពជឿជាក់គេនឹងមិនធ្វើឲ្យលោកស្រីចននឹងលោកចនខកបំណងនោះទេព្រះពួកគាត់ផ្ដល់ក្តីសង្ឃឹមមកលើគេហើយ

< ចឹងបានខ្ញុំជឿឯងចុះ >ជុងហ្គុកនិយាយទាំងសម្លឹងមើលមុខថេយ៉ុងមិនឈប់ឲ្យតែគេសម្លឹងមើលមុខតូចដូចមនុស្សមួយនេះហើយធ្វើឲ្យគេមានអារម្មណ៍ថាធូរស្បើយជាពិសេសគឺស្នាមញញឹមរបស់រាងតូចយើងនឹងតែម្តង

< ចង់មើលមុខខ្ញុំដល់ពេលណាទៀត >ថេយ៉ុង សួរទៅនាយព្រោះឃើញមើលមុខគេមិនឈប់សោះមុខប្រឡាក់អីមែនទេបានជាមើលយ៉ាងនេះ

< មុខឯងបានដាក់ផ្លាកមិនឲ្យមើលដែលទេ >ជុងហ្គុកពេលត្រូវម្ចាស់គេចាប់បានធ្វើជានិយាយចាក់ទៅវិញ ( ថីប្រូឯងនឹង🙄 )

< ខ្ញុំពិតថាយើងទៅខាងក្នុងវិញទៅ >ថេយ៉ុង

< តោះ ឯងជួយរុញខ្ញុំបន្តិច >ជុងហ្គុក

< អា៎ កូនៗមកវិញហើយហ៎យ៉ាងមិចដែលនិយាយគ្នានោះកូន >លោកស្រីចនសួរទៅកូនៗពេលឃើញពួកគេចូលមក

< មែនហើយកូនយ៉ាងមិចដែល >អ្នកស្រីគីម

< ក៏ធម្មតាទេអ្នកម៉ាក់អ្នកមីង >ជុងហ្គុក