15

2.9K 47 2
                                    

Samantha's POV 


 Its been 2 days since I last talked to anyone except Jakey. I know I'm being unreasonable now na ayaw ko silang bigyan ng pagkakataon na magpaliwanag. But, could you blame me? I feel betrayed until now. I thought they will stay on my side no matter what, but I guess I am wrong. 


 And right now that I am in Angelo's car with him, I don't know pero hindi ko makuhang maging masaya. Siguro dahil iniisip ko na bumabawi lamang sila. 


 "Where have you been the night when you know about my friends knowing where I am?"sa halos kalahating oras na magkasama kami sa loob ng kotse niya, ngayon pa lamang may naglakas ng loob na magsalita sa amin. Ang buong akala ko ay magpapakiramdaman na lang kami buong biyahe. 


 "Just somewhere."I shrugged. Ayaw ko munang pag-usapan ang tungkol doon. 


 "Just somewhere?"he sarcastically asked."Uwi pa ba ng isang matinong babae ang alas-tres ng madaling araw?!"nagtaas na siya ng boses, but I already expected that. 


 "And now you're talking."I replied in sarcasm. Ngayong kasama ko siya, alam kong dapat na bawiin ko ang mga oras na nawala sa aming dalawa dahil sa pagiging busy niya. But I can't just let him do this to me! I know I've said that I won't give him up. But it doesn't mean that I always need to pretend that I am okay in front of him, when it fact, I am not!


 "Samantha Louise."I heard him warned.


I can't help but roll my eyes."Why? Did I say something wrong?"I innocently, but sarcastically asked, if that even possible.


"I'm just asking you where have you been?!"kasabay ng biglaang paghinto ng kanyang kotse ay ang paghampas niya ng kanyang manibela. Talking about pikon. At napipikon na rin ako sa kanya. I'm not a saint for God's sake!


"You should be happy that I answered you 'Just somewhere' ! That's much longer than your 'I'm busy.' , right?"I breathe in so deep to calm my nerves."You're acting as if you're a good husband that was worried to his wife-"


"Cause I'm dead worried when they called me that you're anywhere to be found that night!"napatulala ako sa kanya. Am I hearing him correct?"Sobra mo kong pinag-alala, don't you know that?"malambing na sabi niya. Pero bakit hindi ako kinikilig? Bakit parang wala akong maramdamang saya sa puso ko?


He's not worried, he's guilty! Sigaw ng isang bahagi ng utak ko.


Nag-iwas ako ng tingin sa kanya, not knowing what to replied. So, I chose not to speak. Baka kasi kung ano pa ang masabi ko at lalo lang lumala ang away namin.


"Where do you want to eat dinner?"he asked, a few minutes later.


"Ikaw na ang bahala. I'm not yet starving."walang interes kong sagot.I heard him sighed but didn't talk anyway.


Huminto kami sa isang restaurant at bumaba siya saglit para mag-takeout. I just waited for him inside the car.Bumalik siya ng may dala-dala ng paperbag na naglalaman ng pagkain and at least we survived the most awkward drive ever.


"Wait for me."sabi niya at bumaba na ng sasakyan matapos itong iparada sa tapat ng bahay. Pero hindi ko na siya hinintay na pagbuksan ako ng pinto. Why? Because I know that I'll be mesmerize again by his acts when the truth is he's just doing all of it for formality. Of course, kahit naman hindi niya ako naaalala, alam niya naman na asawa niya ako. But I won't allow myself to assume things with him. I'm doing this not for anyone, but for myself. Cause I can feel that I'll be loosing him soon. Alam kong maaga pa para mag-isip ng mga ganitong bagay, but I really can feel it. Ayaw ko namang mabigla kapag dumating 'yong panahong iyon. But still, I won't give him up.


Ako na ang nagbukas ng pinto ng bahay and was about to open the lights pero bumukas ito ng kusa na bahagya kong ikinagulat.


"Surprise!"nilibot ko ang paningin ko sa mga taong nasa loob ng bahay.


"What the?!"narinig kong reklamo ni Angelo na nasa likuran ko."Para saan naman 'tong kalokohang 'to?!"he hissed at them.


"Ito? Kalokohan? Oh come on, Angelo! This is what you call party!"sigaw ni Dominic kay Angelo pero huling-huli ko ang panaka-nakang pagtingin niya sa direksiyon ko. I nearly rolled my eyes.


"Tss. Paano na naman kayo nakapasok sa bahay ko?"may bahid ng pagkairita sa boses ni Angelo pero mukhang hindi man lang natitinag ang apat- including Mat, Dom, Aiden and Cliff.


"Gawain na natin 'to dati, remember? 'Yong aakyatin natin yung bintana ng isa't isa para makapasok."natawa ang lahat sa sinabi ni Mat, pwera lang sa akin, of course. Gusto ko nga sanang sabihin kanina na hindi nakakaalala si Angelo. I forgot na ako nga lang pala ang nakalimutan niya. Buti na lang napigilan ko ang sarili ko, kundi nagmukha na naman akong tanga at kaawa-awa sa harap nila.


"Let me."Cliff insisted to take my bag but I refused.


"I can manage."I coldly replied. Tumahimik naman ang lahat kaya tiningnan ko sila."I'm sorry I ruined your bonding."sabi ko."Excuse me, I'm tired. Just enjoy your night here."tipid na nginitian ko sila saka naglakad papunta sa kwarto.


I know this chapter is quiet short :( Isiningit ko lang po talaga siyang isulat kahit madaming ginagawa. Pero kung suspended po ang klase ko tomorrow, I'll update. Keep on supporting me and my stories :)

ATM 2:A True Madness (FBS#1)Where stories live. Discover now