ATM 2:A True Madness (FBS#1)

38

I slowly opened my eyes at agad na bumungad sa akin ang puting kisame.

"Louise? F*ck, you're awake!"I looked at Yuan beside me na mukhang kakagising lang."Wait, I'll just call the nurse."natataranta siya.

Gusto ko sana siyang pigilin dahil wala naman akong ibang nararamdaman kundi ang sobrang pagka-uhaw, but my throat felt raspy.

A doctor came in.

Akala ko ba nurse ang dadalhin nito? Bakit doktor ang pumunta?

Itinapat ng doktor ang kanyang stethoscope sa aking dibdib at matapos naman ay ang nurse naman na kasunod nito ay chineck ang blood pressure ko.

"Her heartbeat's normal and so was her blood pressure."nakangiting pagpapaalam ng doktor kay Yuan.

"How do you feel, Miss Martinez?"magiliw na pagtatanong sa akin ng doktor.

"W-water..."halos walang lumabas na boses sa aking bibig.

Yuan quickly held me a bottle of mineral water.

"T-thanks..."I mumbled.

"Do you have any history of depression, trauma, or emotional stress?"tanong ng doktor.

Napalunok ako saka marahang tumango.

"Miss Martinez, you're okay now. But you really should avoid emotional stress and overthinking. Reresetahan kita ng mga gamot and you should drink it regularly. Pwede ka na ring makalabas anytime you want."

Naiwan kami ni Yuan sa loob ng hospital room ng lumabas na ang doktor.

"You scared the hell out of me, Louise."panimula ni Yuan.

"W-what happened, anyway? Why am I here?"ayan ang kanina ko pa gustong itanong.

"What?! You don't remember?"hindi makapaniwala si Yuan."Sabagay, tulala ka lang habang tuloy tuloy na umiiyak simula ng makita kita sa backstage hanggang sa makapunta tayo sa ospital."he sighed.

Hindi ako nakapagsalita.

"Really, Louise? What the hell happened to you? You almost suffered depression... again."halos pabulong na lamang ang pagkakasabi ni Yuan sa huling salita.

"And, oh my God! I really should know your pasts. Ang dami ko pang hindi alam, gosh!"para siyang magha-hyperventilate.

Napapaisip pa din ako. Did I just overthink? Guni-guni ko lang ba na nagkita ulit kami? But, f-ck! May anak na siya sa guni-guni ko?!

Naging palaisipan sa akin iyon hanggang sa makauwi na kami ni Yuan sa tinutuluyan naming unit sa Paris kinabukasan. Nagpadala din kahapon si Monique Martin ng bouquet ng flowers at basket na puno ng mga prutas.

"Kailan tayo uuwi sa New York?"tanong ko kay Yuan habang nagluluto siya ng aming breakfast at nakaupo naman ako sa high chair katapat ng kitchen counter.

"We'll just wait for Monique Martin's signal. Marami pa kasi tayong pupuntahang mga interview and presscon. After 'non, pwede na tayong umuwi."he shrugged."Why, gusto mo nang bumalik ng New York?"saglit niya akong binalingan.

I didn't answer him. I want to answer him YES dahil ayun naman talaga ang gusto ko. I don't wanna stay here any longer.

I can sense that we're not world apart now and this world is getting smaller for the two of us. Angelo's unhealthy for me and that's enough reason for me to stay away from here and from him.

Hindi naman na ako masyadong in-interrogate ni Yuan sa mga nangyari. Maybe, he's careful for me not to stress myself about that so he just kept his mouth shut.