The Runaway Dad #Wattys2017

Final Chapter

Dedicated to you. Thanks for the frequent comments. :)

***

Final Chapter

A/N: Yes, final na po ito. Sana magustuhan niyo. =)

***

Helen's Point of View

Kasabay ng pagtunog ng dambana ng simbahan ay ang simula ng pagtugtog ng banda ng naghahandog sa amin ngayon ng napakagandang musika.

Sabay na nagbukas ang magkabilang pinto ng simbahan. Tila ako sinilaban ng kaba nang makita ang pamilyar na mga mukha ng mga tao sa loob. Ngunit sa dami nila ay iisang mukha lamang ang tumatak sa aking puso't isipan. Ang mukha ng lalaking ngayon ay titig na titig sa akin kahit pa malayo ako ngayon sa kanya.

***

I guess you've heard. I guess you know...

In time that I might have told you, but I guess I'm too slow.

***

He now has the teary but with loving expression in his eyes. I saw a sincere desire on his pair of brown eyes. Together with my father, we took a step forward. I've felt a tear fell from my eye. Mabilis ko itong pinahid, hindi ako dapat umiyak ngayon. Bukod sa sayang ang maganda kong make-up ay ito ang pinakamasayang araw sa buong buhay ko—kaya sa halip na mga luha ay ngiti ang dapat na ipakita ko sa kanila, lalo na sa kanya. He smiles back at me, and that makes my heart flusters.

***

That's overly romantic, but I know that it's real.

I hope you don't mind if I say what I feel.

***

Parang kailan lang, pinapangarap lang kita. Parang kailan lang, tila kay hirap mo pang abutin. Parang kailan lang tila imposible kang maging akin.

***

It's like I'm in somebody else's dream.

This could not be happening to me.

***

Hindi ako makapaniwalang ang dating pangarap ko, ngayon ay abot-kamay ko na. Ang dating hirap na hirap akong abutin, ngayon ay ako mismo ang inabot. Tama nga sila, lahat ng imposible, sa pagmamahal hindi mahirap gawing posible.

***

But you were there; you were everything I'd never see.

You woke me up from this long and endless sleep.

I was alone, I opened my eyes and you were there.

***

Siguro nga, nasaktan at lumuha ako nang maraming beses dahil sa pagmamahal ko sa kanya. Siguro nga, hindi niya alam kung makailang beses niya akong pinatay dahil sa mga pagtakbo niya palayo sa amin. Ngunit masasabi kong kailanma'y hindi ko pinagsisihan na minahal ko siya. Dahil lahat naman ng sakit ay may kapalit na saya sa huli at syempre, siya rin ang nagbigay sa akin ng isang mapagmahal at sweet na anghel—ang anak naming si Hevin.

"You look so gorgeous, mommy..." bulong nito nang madaanan namin siya katabi ng mama ko.

"I love you baby," I whispered back.

After that ay muli na akong naglakad at tumingin sa unahan, and there he goes again...making my heart beats faster again. Actually, he looks so gorgeous too on his white suit and white slacks matching his white shoes also. Makisig na makisig siyang tignan lalo pa't bumagay rin sa outfit niya ang black bow-tie na suot niya. Oh God, sa edad kong ito ay hindi mahirap para sa akin ang mag-drool dahil sa kagagawan ng lalaking ito.