To Tylko Przyjaciele

XXXIX

- Jest jakiś sposób, żeby cię uciszyć? - spytałam Nialla, próbując zasłonić mu usta ręką, gdyż było jakoś koło drugiej w nocy, a on śpiewał (jeśli można to tak nazwać) tak głośno, że chyba wszyscy w odległości pięciu kilometrów mogli go usłyszeć. Nie sądziłam, że powrót z imprezy od Matta może być taki głośny.

- Jest - odparł, szeroko sie uśmiechając.

- Jaki? - spytałam.

- Taki - powiedział, wskazując palcem swój policzek.

- W takim razie weź sie trochę schyl - rzekłam, przysuwając się do chłopaka, a ten pochylił się.

W momencie kiedy moje usta już prawie dotknęły jego policzka, chłopak odwrócił głowę tak, że moje usta znalazły się na jego ustach. Byłam zdziwiona, ale nie potrafiłam sie od niego odsunąć i odwzajemniałam każdy pocałunek. Niestety w pewnym momencie zabrakło mi powietrza, więc musiałam oderwać sie od chłopaka. Odsunęłam się kawałek i spuściłam głowę, zdając sobie sprawę z tego co się przed chwilą stało. Nie mogę go tak po prostu całować. Nie jesteśmy razem, nie wiem czy mu sie podobam i nie chce potem cierpieć.

- Nie powinienem tego robić, ale nie mogłem się oprzeć. Znowu - powiedział, a ja podniosłam głowę, zauważając, że zrobiło mu się trochę głupio.

- Nic się nie stało, tylko myślę, że nie powinniśmy tego więcej robić - odparłam, choć wcale nie chciałam tego mówić.

- Dlaczego? Zrobiłem coś nie tak? Nie podobało ci się? - spytał.

- Podobało i to bardzo tylko... Nie chce się zakochać, a potem cierpieć z powodu nieodwzajemnionej miłości - Spuściłam głowę, ale wyczułam, że Niall stanął blisko mnie.

- Kto powiedział, że ma być nieodwzajemniona? - zapytał, łapiąc mnie za podbródek tak, że byłam zmuszona patrzeć w jego oczy.

- Co masz na myśli? - zapytałam zdezorientowana.

- Że ja też sie w tobie zakochałem i nie mogę dłużej tego dusić w sobie i udawać, że tak nie jest - odparł, uśmiechając się.

- Pocałuj mnie - powiedziałam, a chłopak natychmiast wpił się w moje usta. W tym momencie czułam się jak w niebie i była to jedna z najcudowniejszych chwil w moim życiu. Wychodzi na to, że Matt miał racje i nie zrobił mi niepotrzebnej nadziei. Nigdy nie sądziłam, że to zrobię, ale chyba będę mu musiała kupić jakieś dobre whisky, bo w sumie to dzięki niemu doszło do tej sytuacji, bo to właśnie on mnie podbudował. Myśle, że gdyby nie rozmowa z nim to wcale bym nie wyznała tego wszystkiego Niallowi, a ta noc nie skończyła by się tak idealnie.

***

Byłam z Niallem już od dwóch tygodni. To były chyba najlepsze dwa tygodnie w moim życiu. Były nawet lepsze niż wakacje na Hawajach i Kalifornii razem wzięte. Van z Mattem tak się ucieszyli, gdy powiedziałam im, że jesteśmy razem, że byłam pewna, że zaczną skakać pod sufit i uduszą mnie ze szczęścia. Oczywiście Matt stwierdził, że to jego zasługa i powinnam mu być wdzięczna aż do śmierci. Tak więc sadzę, że będzie mi to wypominał przez wiele, wiele lat. Ale tak serio to sama się cieszę tak, jak chyba nigdy w życiu. Cudownie jest mieć osobę, której na tobie zależy, która się o ciebie troszczy i się tobą opiekuje. Na dodatek na każdym kroku czymś mnie zaskakuje. Naprawdę się cieszę, że go poznałam. Cieszę się, że jesteśmy razem i mamy siebie nawzajem. Wiem, że to może wydać się śmieszne, bo jestem z nim bardzo krótko, ale myślę, że czuję do niego coś więcej i to nie jest tylko zakochanie. Co prawda nie jestem jeszcze tego pewna, ale mam podstawy żeby tak sądzić. Nie wiem też czy to dobrze czy nie, ale to się okaże. Prawda?