Karanlığın Prensleri "Günahlar Evi"

KORKUSUZ DURU

Multimedia Yasir...İyi okumalar 😊

"Dolunay bir durur musun artık?"

Dolunay bir adım daha attı ve sinirle Talha'ya döndü.

"Bu nasıl mümkün olabilir? Kafayı yemek üzereyim! Ben Beril'i istiyorum, kardeşimi istiyorum."

Talha, Dolunay'ı kollarına alıp sıkıca sardı.

"Onu bir daha göremeyecek olma düşüncesine dayanamıyorum..."

Gözyaşları usulca yanağından süzülmeye başladı.

"Hişş... ağlama. Bir yolunu bulacağız. Zor olacak belki ama Beril'i geri getireceğiz tamam mı?"

°°°°°°°

"Duru! Uyan artık ne çok uyuyorsun?"

"Ne oluyor ya? Dicle kafayı mi yedin sen?"

Duru uzanıp cep telefonundan saate baktı. Saat sabahın altısıydı henüz.

"Saate bak ya? Sabahın köründe uyandırılır mı hiç insan?"

"Yeter bu kadar uyumak hadi birşeyler yapalım?"

"Ben uyuyacağım daha sen ne istiyorsan yapabilirsin."

"Ya of kalk çok sıkıcısın."

"Dicle bak bu enerjiyi nereden buluyorsun bilemiyorum ama benim pil daha şarj olmadı. Şimdi izin verirsen iki - üç saat daha uyuyacağım."

Duru yastığa iyice gömülüp örtüyü başına kadar çekti.

"Senin için sorun yok tabi, sonsuza kadar uyuyamayacak olan benim."

"Ne diyorsun anlamıyorum seni Dicle."

"Anlama boşver. Ben mutfaktayım o zaman. Kahve alıp geliyorum."

Dicle yatağın üzerinden kalkıp odadan dışarıya gitti. Duru başını yastıktan kaldırıp kapıya baktı.

Kahve alıp geri mi gelecekti. Off!

Başını yastığa gömdü tekrardan ve elleriyle tutup başına bastırdı.

Bu kız her sabah böyle yapacaksa eğer...
Merhaba uykusuz günler...

Dicle ellerinde iki adet kupayla geri dönmüştü. Zorla da olsa Duru'yu kaldırıp kahve içmek için ikna etmişti.

"Siz iki kardeşin kahveyle alıp veremediği ne acaba?"

"Bilmem. Güzel olduğu için olabilir mi?"

"Kahvaltı öncesi içmekte adetten mi?"

Bizim kahvaltı alışkanlığımız olmadığı için "Alışkanlıktan diyelim. Ee bugün ne yapalım dersin?"

"Seni bilemem ama evde işlerim var. Onları halletmem lazım evvela."

"İş mi? Muhtemelen bunları yapmadan seni dışarı çıkmaya teşvik edemeyeceğim öyle mi?"

"Aynen."

"Pekala o zaman bende sana yardım ederim çabuk bitiririz."

"Sen ciddi misin?"

"Kesinlikle."

Duru belirgin bir şekilde sevinmişti.

"Arada bir işe yarıyorsun desene."

Dicle gözlerini devirip omuz silkti. Duru'nun şaka yaptığını biliyordu elbette.

"Tek başıma yaşadığım için ister istemez yapıyorum."