TAPES

after : crying

7 Aralık | 18:24 - Park
Olaydan 15 gün sonra.

Güneş batmış, gökyüzü siyaha dönmeden önceki kızıl halini yitirme sürecindeydi. Hava olduğundan daha soğuktu.

Başımdaki siyah berenin üzerine elimdeki kulaklıkları geçirdim. Ağır adımlarla salıncağa ilerledim. Oturdum ve cebimden çıkardığım Walkman'e uzun uzun baktım.

Tek yaptığım şey bakmak oldu.

Derin bir iç çekip gökyüzüne bakarken başımı sağa, salıncağın demir zincirine yasladım. Soğuktan donan burnum ve parmak uçlarım kızarmışlardı.

Önceki günlere göre bugün beynim fırtına gibi karmakarışık ve dolu değildi. Durgun bir deniz gibiydi.

Tekrar elimdeki Walkman'e baktım.

Dün eve gittiğim gibi yorganımın içine girmiş ve tüm gün oradan çıkmamıştım. Ailem endişelense de beni pek sıkıştırmamışlardı. Tüm gün yatakta yatarak SeoNeul'u düşündüm. Ne kadar aptal olduğumu, ufacık şeyler yüzünden onun hayatını mahvettiğimi fark ettim.

Gece 1 gibi yataktan sonunda çıkıp duvar kenarına sinmiş, sessizce ağlamıştım. Dizlerimi karnıma çekip hıçkıra hıçkıra ağlamıştım. Sesimin duyulmasını istemiyordum.

Fakat kapım yavaşça açılmış, geceleğine sarılan annem şefkatle bana yaklaşmış ve başımı boynuna yaslayıp bana sıkıca sarılmıştı. Onu itmedim, sadece ona öylece sarıldım. Ağlamam sona erip bir şey demeden yatağa girip uykuya dalana kadar başımda bekledi. Uykuya dalmadan önce saçlarımı okşayıp "Sen kötü bir çocuk değilsin hayatım," diye fısıldamıştı.

Ama yanılıyordu. Tüm suçlulardan daha fazla cezayı hak ediyordum.

Gözlerimi kapadım. Soğuk bir rüzgar açıkta kalan tenimi dondururken parmaklarım Walkman'in kırmızı Play tuşundaydı.

Ve tuşa bastım.

×××

Herkes donghyucku sadece kötülüyor, kimse onun da ne kadar mahvolmuş olduğunu umursamıyor :,)

Ve happy jaemin day yani, iyi ki doğdun koca çocuk. :')