18 Aralık | 22:09 - Ev
Olaydan 26 gün sonra.
Anahtarımla kapıyı açarken elimde çantam ve montum vardı. Hava buz gibiydi ama üşümüyordum bile. Düşünecek gücüm kalmamıştı.
Saatlerce orada durduktan sonra tepeye çıkmıştım. Uzun uzun düşündüm. Hatta belki de gereğinden fazla uzun düşündüm. Masum olduğum hiçbir nokta yoktu. Sadece, tüm suçlu bendim.
Başka yolu yoktu.
Kapıyı açıp sessiz eve girdim. Montumu asarken adım sesleri duydum.
Sadece salondaki minik lambanın sarı ışığı evi aydınlatırken annem ve babam salondan çıktılar. Annem sinirli bir şekilde kollarını göğsünde birleştirdi.
"Neredeydin sen?"
"Dışarıdaydım anne," dedim umursamazca. Ayakkabılarımı çıkarıp mutfağa ilerlerken arkamdan geldiler. Buzdolabından suyu çıkarıp kafama diktim.
Babam da gergince bana baktı. "Aramalarımıza neden cevap vermedin peki?"
"Telefonum sessizdeydi."
"Bize adam gibi cevap ver genç adam!" Annem sinirle bağırdı. "Biz senin aileniz! Bize hesap vermek zorundasın! Neredeydin bu saate kadar?! Biriyle mi kavga ettin yine, yüzün morarıklarla kaplı!"
"Tepeye çıktım ve oturdum anne! Bir şey yapmadım! Telefonum da sessizdeydi tamam mı?! BİRAZ BENİ RAHAT BIRAKIN!" Bağırdığımda sessizlik oldu. İkisi de şaşkındı, normalde onlara asla bağırmazdım. Hatta duygularımı açığa da vurmazdım. Ama artık boğuluyordum. Berbat hissediyordum ve her şeyin bitmesini istiyordum. Ağlamak istiyordum.
Ölmek istiyordum.
Birkaç saniye sonra babam konuştu.
"Donghyuck. İyi değilsin. Biliyorsun, bize anlatabilirsin... Biz senin aileniz." Omzumu sıktı. "Sadece geçen seneki gibi olmandan korkuyoruz. İyi olmanı istiyoruz oğlum..."
Anneme göre her zaman daha sakin ve anlayışlı olan babama uzun uzun baktım. Yüzünü iyice aklıma kazırken mırıldandım. "Ben..."
Sesim sonlara doğru kısıldı. Öfkenin tüm vücudumdan boşaldığını hissederken ellerimle kazağımın uçlarını tuttum. Anlatacaktım işte. Her şey son bulacaktı.
Ama aileme bunu yapamazdım. Oğullarının 2 kişiyi öldürdüğünü söyleyemezdim. Onlara bunu yapamazdım.
"Ben iyiyim."
Suyu tezgaha bırakıp hayal kırıklığına uğramış ailemin yanından hızla geçtim ve odama çıkmaya başladım.
Ben iyiyim. Sanırım söylerken zorlandığım en büyük yalan buydu.
×××
Her şey bir yana 50 bölüm oldu
y u h.
deli gibi taslağımdaki renjun ficine bölüm yazıyorum 31. bölümdeyim Allah affetsin.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
TAPES
Fanfiction▪13 reasons why'dan esinlenilmiştir. umarım zaman sana hayatın boyunca yanında olmasına ihtiyaç duyacağın kişiyi geçmişinde nasıl yok ettiğini gösterir. ❝ gecedeki yıldızlarımı aldın, günümüzdeki güneşimi. ❞ © dububaoziㅣlee donghyuck başl...
