TAPES

after : family talk

Medyada mükemmel aşırı yetenekli Nillasel arkadaşımızın yaptığı kitap vidyosu var izleyin derim. :,)

Hatta açılmazsa falan şuraya da koyayım bulunsun.

13 Aralık | 10:06 - Ev
Olaydan 21 gün sonra.

"Eee Donghyuck, bugün ne yapacaksın?"

Elimdeki kaşığı mısır gevreğimin içine daldırdım ve ağzıma götürdüm. Omuz silkerek anneme cevap verdim. "Bilmiyorum."

Annem başını salladı ve tabletinden bir şeyler okuyan babamı işaret etti. "Biz teyzenlere gideceğiz. İstersen gel, hem Jisung'u görmüş olursun."

"Bugün değil." Kuzenim Jisung'u daha sonra da görebilirdim.

Bir süre üçümüz de yemeğimizi yedik. Sadece kaşık çatal sesleri duyulurken masadan ilk kalkan ben oldum. Boş mısır gevreği tabağımı tezgaha bıraktım.

"Ben odama çıkıyorum."

"Donghyuck." Tam merdivenlerden çıkacakken babamın sesini duydum. Dönüp ona baktım. Annemle bakıştılar. "Biraz konuşalım. Gel otur."

Tekrar geri sandalyeme ilerlerken taranmamış bordo-kahverengi saçlarıma parmaklarımı geçirdim. Ardından oturup ebeveynlerime baktım.

"Ne oldu?"

Annem elindeki çatalı pilav tabağının yanına bıraktı ve dirseklerini masaya yaslayarak ciddi bir atmosfere büründü.

"Son günlerde gerçekten iyi görünmüyorsun," dedi. Direk gözlerimi devirdim.

"Ben iyiyim."

Hayır, hiç iyi değildim.

"Tekrar kendine zarar vermeye başlayacağından korkuyoruz Donghyuck," dedi babam gözlüğünü çıkarıp bana bakarak.

"Öyle bir şey olmayacak, ben iyiyim."

"Donghyuck," dedi annem birden yumuşayarak. Gözleri şefkatle bana baktığında omuzlarımın çöktüğünü hissettim. Artık üzerimdeki ağır yükten kurtulmak istediğimi fark ettim. Bir an için, kısa bir an için her şeyi anlatacaktım. Çok kolay olmaz mıydı?

Fakat tüm bunlar birkaç saniye sürdü. Omuzlarım yeniden dikleşti. Şimdiden pes edersem nasıl ayakta durabilecektim?

"Tedavi görmek istemediğine emin misin? Hâlâ seçeneğin var." Annem bir elini omzuma koydu.

"Tedaviye ihtiyacım yok, ben iyiyim," dedim ve onları ikna etmek için az da olsa gülümsemeye çalıştım. Annemin omzundaki elini tutup hafifçe sıktım ve indirdim. "Artık gidebilir miyim?"

"Ah... peki," dedi annem ve gülümsedi. "Ama tedaviyi en azından düşünmeni istiyorum."

Sırf susturmak için kalkarken "Tamam," dedim. Ve arkamı dönüp merdivenlere ilerledim.

Odama girip kapıyı kapattım. Üzerimdeki gece yatarken giydiğim ince beyaz kazağı çıkarttım ve üstsüz bir şekilde yorganın üzerine uzandım. Çıplak sırtım soğuk yorganla birleşirken gözlerimi kapattım.

Uykuluydum. Hiçbir şey yapmak istemiyordum. Sadece orada öylece uzanıp tavanı izlemek, günün sonunda da uyumak istiyordum.

Başımı sağa çevirip yavaşça gözlerimi açtım. Masamın üzerinde duran kulaklığa uzun uzun baktım.

Sanırım dinlemem gereken kasetler vardı.

×××

Bölüm fazla sıkıcı mıydı ne?