Every Paint Matters ✔

06

Again

PAGMULAT ko ng mga mata ay agad napaawang ang labi ko habang sinusuri ang kabuuan ng kwarto.

I'm not in my room! At siguro wala rin ako sa bahay!

"You're awake," a hoarse voice said.

"M-Marcaun? Saan ako?" kinakabahan kong tanong.

"You're in the hospital," humihikab niyang tugon.

"What?!"

Napahawak ako sa dibdib at huminga ng malalim. I bit my lower lip when I noticed the dextrose.

"Bakit ako nandito?"

"Eerhia called me. Biglang nahimatay ka raw habang nagpipinta. And actually, you've been sleeping for eight hours. Pinaiwan ka muna sa akin ni Eerhia dahil pinapauwi pa siya ng Mommy niya. So... how are you?"

Bumagsak ang balikat ko. Walong oras na?!

"Gusto ko nang umuwi," I said in a pleading voice.

"No," matigas niyang wika. "You need to rest and have some enough sleep. You're always sleep-deprived. And the doctor said, you're anemic. Dapat gatas ang palagi mong iniinom, hindi kape."

Nakasuot pa siya ng uniform. Kaya napakunot ako ng noo.

"Umuwi ka na. Saka naka-uniporme ka pa..."

His jaw clenched. He stared at me in a menacing look.

"I cut classes para maihatid ka rito at mabantayan na rin. Iyak nang iyak si Eerhia sa labis na pag-aalala sa'yo. She's been ignoring her mother's call just for you. Kaya ayon, nagalit at pinauwi siya."

I scanned his body. I gulped when I realized how good looking he is especially in his uniform. Hindi ko talaga maiwasang mamangha sa ganda ng kulay ng mga mata niya. I've been wishing to have gray eyes also. At ngayon ko lang din napansin na may piercing siya.

"Salamat. Pero hindi mo na ako kailangang bantayan pa. Kailangan mo na ring umuwi at para makapagpahinga na rin. Pasok niyo pa naman bukas. Gabi na ngayon 'di ba?"

He scoffed.

"And what? Hayaan kang tumakas? Magagalit sa akin si Eerhia. And no worries, I'll sleep here."

I pressed my lips and clasped my hands.

"I'm hungry," bigla kong nasabi kahit hindi naman talaga.

"Yeah. Eat," he demanded as he handed me the tray with foods.

Napasimangot ako nang mapansin na gulay ang ulam. Binigyan niya rin ako ng fresh milk na nasa karton.

After finishing the food ay napanguso ako nang mapansin na titig na titig pa rin siya sa akin.

With his furrowed brows and pressed lips made him looked more dashing.

"A-Ano nga pala ang feeling kapag you're studying physically? Yung hindi tulad sa akin na distance learning." I spat out.

Napakurap siya at umiwas ng tingin.

"Exciting and great. Not like in your situation, you're like being prisoned. Hindi malaya..."

Sandaling napapikit ako at napatango.