Every Paint Matters ✔

17

Lullaby

I didn't attend classes for two days. Nanghihina akong bumaba sa kama at agad na napahiga sa sahig. Napanaginipan ko na naman si Mama. At ang putok ng baril na bumabagabag sa akin.

Ikinuyom ko ang dalawang palad na nanginginig. Panic attack is never been easy. I'm fully aware that I'm not mentally and emotionally okay anymore. And to calm myself, I keep hurting myself physically.

But I really don't want to see a therapist because sometimes I can't control my anger. Tulad na lamang sa kapatid ni Marcaun na muntik nang maaksidente dahil sa ginawa kong pagtulak malapit sa hagdanan.

Parang gusto ko nang tumigil sa pag-aaral. Okay na yung nandito lang ako sa loob ng mansion palagi. Okay lang naman kasing palagi akong nakakulong dito. At least, hindi madadagdagan ang mga salitang sasaksak sa isipan ko.

Sa dalawang araw ding 'yon ay hindi muna nagpunta si Manang Glor dito dahil nagkasakit si Jepjep kaya todo asikaso siya sa bata.

Isinandal ko ang ulo sa kama at kinalma ang sarili. I tried to breathe in a calm way but I fail. Mabilis ang paghinga ko kasabay ng pagtibok ng mabilis ng puso ko. Kinakabahan akong napahawak ng madiin sa dibdib ko dahil pakiramdam ko ay nawawalan na ako ng hininga.

Sinubukan kong tumayo at nanginginig ang buong katawan habang inaabot ang cellphone ko sa study table. I dialled Marcaun's name.

"Hey? Anything wrong?"

"I need your help..."

I heard him loudly sighed.

"I'm on my way. Wait for me," he said in a baritone voice.

Komportable akong napayakap sa malaking unan. I sleepily groaned and my forehead creased when I accidentally touched something like... hair? Pagmulat ko ng mga mata ay bigla akong nanigas.

He's sleeping with me?! Sa iisang kwarto? Sa kama ko pa?!

Laglag ang pangang pinagmasdan ko ang mahimbing na tulog na si Marcaun. He's lightly snoring that made his red lips slightly moved.

Napalunok ako. Mestisong-mestiso talaga siya. Medyo nakakainggit rin ang kulay peach niyang pisngi na parang nilagyan ng blush. Ganito talaga ang pisngi niya at mas lalong mahahalata kapag naaarawan. Ang kilay naman niya ay hindi gano'n kakapal pero sobrang itim.

Napaatras ako ng kaunti nang marinig ang biglaang paglakas ng paghilik niya. Napakamot ako sa pisngi at napanguso. Gigisingin ko ba siya o hahayaan na lang? Mukhang na-enjoy niya kasi masyado ang pagtulog.

Naligo na lang muna ako at napapailing na lamang nang paglabas ko sa bathroom ay tulog pa rin si Marcaun. Seriously?

I sat beside him and enjoyed caressing his soft hair. Nilabas ko si White sa kulungan nito at inilagay sa noo ni Marcaun. Ang dagang 'to ay tulog pa rin kaya bagay silang isamang dalawa. Mga tulog mantika!

Nang magmulat ng mga mata si Marcaun ay siyang paggalaw naman ni White kaya gulat siyang napaupo.

"What the hell was that?!" he said in a shock voice.

Natawa ako. "Si White 'yan, hoy! Baka sasaktan mo."

He nodded. "Okay ka na?"

"Uh, oo. Wala akong maalala kagabi..."

"Nagmamadali akong nagtungo dito. And when I opened your room's door, I was really nervous because you're lying on the floor. I thought... hays," he said, frustrated.