ACIMASIZ [ TAMAMLANDI ]

56 - Yapboz

Başlama saatinizi yazın anı olarak kalsın 🕛

Bir adam, beni yangına çevirmişti.
Bir adam, benliğimi bozmuştu tereddütsüz.
Ve bir adam benim cennetimin ateşi olmaya ant içmişti ansızın...

O adam acımasızdı. Acımasızlığın zirvesini yaşıyordu. O adam, karanlığın elli tonunda nefes alıyordu, acıyı seviyordu. Acıtmayı, yakmayı seviyordu. İçerisindeki ateşi etrafına püskürerek körlemeye meiliydi.

Bir adam seviyordu acıtmayı.. bir adam, karanlığın kralığını üstelemişti severek. O adamdı işte acımasız olan. O acımasızın vücut bulmuş haliydi.

Ben ise kanatlarında renk biriktiren küçük bir kelebeğim. Bir yanım uçurum dibi bile belli değil, diğer yanım ise karanlık ve tutsak. Etrafım mı çok karanlık, yoksa hayatım mı çok siyah?

Karanlığa karşı koyuyordum. Onu üzerimden kaldırmaya çalışıyordum sadece direniyordum. Sonra beni tam olarak ezmesine izin verdim ve ben.. ve ben karanlıkla bütünleştim.

Uzun soluklar almaya başladığımda, bacaklarımın her saniye gücsüzleştiğini hissettim. Her an yere yığılmak için bükülmeye çalışıyorlardı sanki. Boğazım ise yutkunmayacağım kadar çok kurumuştu. Beklemediğim anda, tahmin dahi edemeyeceğim o görüntü kalbime iyi gelmemişti hemde hiç.

Acı, seni daha güçlü yapar.
Korku, daha cesur.
Ve kırık bir kalp, daha akılı yapar.

Başımı kaldırıp gökyüzüne baktım. Artık sabahın aydınlığını istemiyordum. Aydınlığın içindeki karanlığı da istemiyordum. Karanlıktan korktuğum halde tek istediğim zifiri karanlıktı. Gecenin serinliğini ve yalnızlığını seviyordum. Bana beni bu dünyada yalnız olduğumu hatırlatıyordu.

Ateş hayatımdayken uzun süredir bu cümlenin anlamını dahi unutmuştum yalnızlık...
Basit gibi görünebilirdi ama hayatıma öyle bir işlemişti kı kendini sahipsiz sanırsın. Bu koca dünyada bir tek ben.

ATEŞ...
Ruhumu parçalayan, hislerimi hiçe sayan ACIMASIZ bir o kadar da gizemli çocuk. Ne de kalbime işlemişti bu adam. Aynı zamanda da ismi gibi yüreğimi ateşe verip küle döndüren küllerimi savurup yıkan büyük enkazın sahibi...

Bir kez daha kimseye güvenilmemeyi öğretmişti. Artık önemli ilkemi biliyordum.
1-KURAL : Yaşama hükmedeceksen kimseye güvenmeyeceksin!

Biraz daha güvenimi yıkan adam zihnime süzülürken bugün hiç farketmediğim bir detayı fark ettim. Hemen üzerimi süzdüm. Yüksek bel bir koreli siyah etek, askılı bir üstlük ve ona uyan köy ceketim. Defnenin görüntüsü zihnime yavaş yavaş süzülürken puslu görüntüler netleşmeye başladı. Defne de bugün aynı benim gibi giyinmişti. Sarı caçlarını kamufle etmek için benim saç rengimde peruk takmış baştan sona kadar benim gibi giyinmişti. Hatta bir diğer kopyam gibiydi.