ACIMASIZ [ TAMAMLANDI ]

64 - Hikayenin sonu

Şarkı : cem adrian- düşüyorum hayatın ellerinden

Hayatım karmakarışık bir hal almış gidiyordu. Gittikçe daha çok karışıyordu ama elimden bir şey gelmiyordu. Ne yapmam gerekiyordu? Nasıl davranmam gerekiyor? Bilmiyorum. Kendimi yalnız ve kimsesiz hissediyordum. Sonra gözlerimi kaldırıp etrafıma baktım ben zaten yalnız ve kimsesizim diyerek halime gülüyordum.

Kalbime ucu alevlenen bir mızrak saplandı. Bu Ateş'in sesiydi. Bu oydu ve o buradaydı. Sessiz göz yaşlarım yerini alırken göğsümde bir sızı alevlendi.

O benden ayrıldığını söylemenin ardından 4 saat geçmişti. Demekki benden ayrıldıktan sonra buraya gelmişti. Olanlara bir anlam veremezken içerdeki konuşmalara kulak kabarttım.

"Oğlum dinle beni ben ne yaptıysam geleceğin için yaptım." Şaşkınlığım fevrimi döndürürken dudaklarım açık kaldı.

Ateş'in karşısındaki babası mıydı?

Sindiğim duvardan biraz doğrularak içeriye bakmaya çalıştım ve içerde sandalyede birinin bağlı olduğunu gördüm. Bağlı olan kişiye iyice baktığımda bu kişinin bana tanıdık gelmesi içimden bir şeyleri koparmıştı. Sandalyede bağlı duran, ağzı yüzü kanlı kişi beni daha önce kaçırtıp öldürmeye çalışan Okan'dan başkası değildi.

Ateş hemen Okan'ın karşısında durmuş bütün öfkesini ondan boşaltmak istercesine yüzüne bir yumruk atmıştı. Ben olanları sindirmeye çalışırken gözlerim odada olan üçüncü kişiyi aradı ve fazla uzun sürmeden bulmuştum o üçüncü kişiyi. Ateş'e oğlum diyen kişiyi görmem şaşkınlıktan küçük dilimi yutmama sebep olmuştu. Bu.. Bu kişiyi tanıyordum. Bu benim babamın ortağıydı. Bir iki kere abimle şirkete giderken uzaktan görmüştüm ve yanlış hatırlamıyorsam adı Faik'ti. Faik bey diye mırıldandım zihnimin eski köşelerini yoklarken. Evet bu oydu babamın ortağı.

"Sikerim o geleceği lan gelecek vaat etmek başkasını öldürmek mi oluyor." Düşüncelerimden Ateş'in kan kusan ve beynime şok etkisi yaratan sözleriyle son bulmuştu. Ateş'in babası birilerini mi öldürmüştü?

"Oğlum.."

"Bana oğlum deme lanet olsun bana oğlum deme!" Gözleri alev alevdi. Dudakları gerginliğini haykırırcasına gergindi. Ve sinirini karşısında sandalyede bağlı olan adamdan çıkarıyordu.

"Seni öldüreceğim adi herif" diye tısladı nefretle. "Seni öldüreceğim." Deyip art arda sert darbeler yüzüne indiriyordu. Sandalyede bağlı olan Okan ise ağzı bağlı olduğundan bir şey demiyor sadece acıyla feryat ediyordu.

"Dinle lütfen beni," babasının yakarışlarına aldanmadı çenesinin öfkeden kasıldığını görebiliyordum.

"Dinleyecek ne bıraktın BABA! Diyecek ne bıraktın senin yüzünden ve saçma sapan boktan düşüncelerin yüzünden ben sevdiğim kızın yüzüne bakamıyorum, anlıyor musun ben sevdiğim kızı terk ederek buraya geldim." Öyle bir bağırmıştı ki bir an sinir krizi geçirdiğini sandım. Nefret ile acının dayanılmaz bir karışımıydı bu.