broken trust

39. Too Worried

Chapter 39: Too Worried

I am all done to go to school but now I was right in front of my mirror while holding the necklace that Oliver's gave to me. Tinitigan ko iyon at unti-unti itong isinuot sa leeg ko. Pagkasuot ko, hinipo ko ulit iyon at napabuntong-hininga. Ano kayang magiging reaction ni Oliver once he saw this necklace putted on my neck? Magugulat kaya siya?

Ngumuti ako sa sarili ko bago lumabas ng bahay namin. Excited kong binuksan 'yong gate namin, umaasa na nandoon na siya. But when I opened it, I got confused because there's no a person right in front our gate. Walang Oliver na naghihintay. Walang Oliver na makulit ang naghihintay.

I checked my phone knowing if I receive a message coming from him but I feel surprised when I found it empty even a greet na 'good morning' or 'kumain ka na ba'. Wala talaga. Asaan ba siya? Tuwing ganitong oras ay nandito na siya at hinihintay ako.

Ganito pa siya kung kailan unang araw ng pag-amin niya. Hays. Nakakadismaya.

After a few minutes, I'm still here and waiting for him. Gosh. Tinadtad ko na siya ng messages kung susunduin niya ba ako or nasaan na ba siya kaso hindi pa siya tumutugon. Nalulungkot na ako. Excited pa man din ako kanina pagkalabas ko kaso binasag niya agad.

"Anak? Wala pa ba si Oliver?" Rinig kong tanong ni Mama mula sa likuran ko. Dismaya akong tumingin sa kanya at bahagyang umiling. "Umuna ka na kaya. Baka hindi siya darating."

"Darating po iyon. Tiwala lang po."

"Sige, basta kapag malapit ka nang ma-late, umuna ka na, ha," Ipinagpatuloy na niya ulit ang pagwawalis sa bakuran namin kaya humarap na ulit ako sa kalsada.

Tiningnan ko ulit 'yong phone ko kaso wala talaga akong na-re-receive. Gosh. Naiinip na ako. Asaan ka na ba kasi, Oliver?

Napatingin ako sa gate ni Prince nang marinig kong bumukas ito. Nakita ko siyang lumabas rito at pansin kong parang wala siya sa sarili ngayon. Nang dumako ang tingin niya sa akin ay halatang nagulat siya but I just give him a smile.

"Hey, good morning," Bati ko sa kanya.

"Uhmm.. Morning," Gulat niya pa rin bati at tila ba'y hindi siya mapakali. Anong problema?

"You're weird. Is there any problem, Prince?"

"N-nothing," He stuttered.

"And why your eyes seems so lonely and seems that you cried all night?" Pagtataka ko. May pinagdadaanan siguro ito ngayon. Hindi siya sumagot kaya nagsalit na ulit ako. "Feel free to open up your problems with me. I am here and willing to listen up to you."

"N-nothing... Y-you don't have to worry about. I-I'm all okay. Okay lang talaga ako," Mautal-utal niyang saad at agad ulit pumasok sa loob ng gate niya. Weirdo. Hindi ba siya papasok sa school at bumalik ulit siya sa loob?

I know na hindi siya okay, pero bakit ayaw niya akong hayaan tulungan siya sa problema niya? Hayaan ko na nga, private na nga siguro iyon. Huwag ko nang pakialaman pa.

-

7:15 AM na nang dumating ako sa room namin at 7:30 ang start ng klase ko. Hindi ko na hinintay pa si Oliver at pumasok na agad ako dahil takot akong ma-late. Ayaw kong baka detention ang abot ko kapag hinintay ko pa.

Pagkapasok ko, halos lahat ng kaklase ko ay nandito na maliban lang kay Oliver na bakante pa rin 'yong upuan niya. Nag-aalala na ako, wala pa siyang paramdam sa akin.

"Hindi pa ba napasok si Oliver?" I asked one of my seatmates.

"Hindi pa, eh,"

"Aw... Sige, salamat," Napakamot ako ng noo at ibinaling na lang ang tingin sa bintana.