broken trust

Last Chapter

Last Chapter

Wala akong pinagsabihan kahit kanino 'yong nakita ko si Oliver sa Mall. Mas pinili ko itong itago, pati na rin kay Prince. Sapagkat gusto ko itong ipansarili muna. Saka ko na lang ipapaalam sa kanila iyon kapag nakausap ko na si Oliver harap-harapan.

Sa trabaho, hindi ako mapatahimik ng konsensiya ko, he was running at my mind. Kapag gumigising ako tuwing umaga ay umaasa akong nasa labas na siya ng bahay para mag-usap na kami. Actually, naka-settled na ang plano ko kapag nakaharap ko na siya. Ayokong katulad noon na pinangunahan ko ang sarili dahil sa mga nalaman ko. This time, I'd let him to explain his side and after it, papatawarin ko na siya. 'Yon lang ang gusto kong mangyari at wala nang iba. Sapat na iyon.

Kakauwi ko lang galing trabaho at nandito ako sa balkonahe para lumanghap ng sariwang hangin, kinakabahan talaga ako sa tuwing iniisip na baka biglang sumulpot si Oliver sa kung saan, even I know to myself that I'm surely prepared if it will occur, though.

"Psst!" Napatingin ako sa may bandang kalsada, I suddenly smiled when I saw Prince holding a box of donuts. "Para sa iyo," sabi niya. Agad akong bumaba at pinunantahan siya sa labas ng bahay.

"Hindi ka talaga nauubusan ng pakulo, 'no?" sabi ko at kumuha ng isang pirasong donut sa loob ng kahon.

Mariin siyang tumawa. "Hindi-hindi talaga mauubusan," he said as he piched the tip of my nose. "Kahit hindi ako ganoon magarbong mangliligaw mo, katulad ni... ni Ano."

"Ano ka ba! Ang importante, napapasaya mo ako."

"Masaya ka ba talaga pagdating sa akin?" Kumunot ang noo ko dahil sa tanong niya.

"Ngayon ka pa ba magdududa?" tanong ko. "Alam mo, kumain ka na lang din ng donut." Agad kong isinubo sa kanya 'yong donut na hawak ko.

Naisipan naming maglakad-lakad sa kalsada kahit hindi namin alam kung saan kami pupunta. Nagpapahangin lang. Nagkuwentuhan lang kami tungkol sa mga ganap ng buhay namin.

"Jamilla?"

"Ano iyon?" tanong ko sa kanya.

"I do have this chance to be with you forever?" Tumigil ako sa paglalakad at ganoon din siya. Out of nowhere, why did he ask me about that?

I took a deep breath before I focus my eyes to him. "Meron naman," sagot ko. Ngumiti siya sa akin ngunit ramdam kong may bahid ito ng lungkot.

"Siguro nga. Pero alam kong kapag nakita mo na siya, you'll still feel the same thing you felt for him before, mawawala rin ako sa iyo." He was about to continue walking when I held his hand, just to stop him.

"Ayan talaga ang iniisip mo? Paano kapag hindi ko na siya gusto?"

He shrugged his head. "Imposible iyon, kapag kayo talaga para sa isa't isa, kayo talaga."

"Bakit ka nagpapalamon sa negatibo?"

"Kaysa paasahin ko ang sarili kong meron talaga ako sa iyo. Ang tagal na ng pinagsamahan natin pero parang walang nangyayari. Habang tumatagal, mas sumasakit, habang napapangiti kita, mas humihirap."

"Prince, bakit ka ba ganyan ngayon?"

"Pagod na akong umasa. Pagod na rin akong ligawan ka."

"H-ha?" My tears pooled in the corners of my eyes.

"Alam kong kaibigan lang ang tingin mo sa akin, alam kong hindi ako 'yong tipo mo, alam kong wala ako kapag ikukumpara sa kanya. But I still choose to stay with you, ako 'yong laging nand'yan kapag nasa baba ka, ako 'yong umiintindi sa iyo, ako 'yong seryoso. Mahal kita, Jamilla at alam kong alam mo 'yon. When you thanked me last time because I stayed with you, another hopes came, pero alam kong hindi ka pa sigurado sa nararamdaman mo para sa akin, kaya pinili ko na lang huwag na lang palang umasa. You know what? Every night before I close my eyes for sleep, I kept asking myself: will I still choose to love you even if it's impossible to receive a same too?"