broken trust

45. You are My 11:11 Wish

Chapter 45: You're My 11:11 Wish

Tahimik lang ako sa loob ng kotse habang naandar ito. Nakatingin lang ako sa labas ng bintana habang nakatulala. Driver ni Claire ang nagmamaneho at 'yong mga kaibigan ko ay sumabay sa kotse ni Jess, leaving me alone here with Claire's driver. Gosh. I understand that they just want me to have a personal space but this thing they made is the bad idea I guess, because I still need them. I still need their presence.

Hindi pa rin matanggal sa isip ko 'yong paghihintay ko kay Oliver kanina. I checked my phone if Oliver already respond to my text a while ago but suddenly I bitterly smiled when I still saw the last message I delivered. Hindi siya nag-reply. Punyeta, para akong lantay na halaman na gusto ng dilig mula sa pagmamahal ni Oliver. Gusto kong maramdam 'yong sinasabi niyang gusto niya ako. Kaso sa unang pagkakataon, parang pinapatunayan na lang niya agad sa akin na hindi siya marunong tumupad ng pangako. Pinaasa niya ako at umaasa naman ako.

"Ma'am, may bibilhin lang po ako saglit sa convenience store. Maiwan ko muna kayo rito," Paalam ni Manong Driver. I just nodded without even looking at him. Nakatingin pa rin ako sa labas.

Lumipas ang ilang sandali at ramdam kong bumalik na siya, hindi pa rin ako tumitingin sa direksyon niya hanggang umandar na 'yong kotse. Gulong-gulong pa rin 'yong isipan ko at alam kong si Oliver lang ang makakaayos no'n kaso wala siya.

I accidentally took a glance to my wristwatch. It's already 11:11 PM. Alam ko 'yong tungkol sa bagay na ito, 'yong mag-wi-wish ka sa bagay na gusto mo. So, I would try it.

11:11. I know this is an imposible wish, but I still want it to happen. Please, I want to see him until the end of this night.

Oliver, you are my 11:11 wish. I hope that my wish can be sent to you and you'll sent yourself to me. I missed you.

Nang makapasok na kami sa subdivision, nakaramadam ako ng pagtataka when the car was just stopped at the front of the park. Tumingin ako kay Manong Driver but my eyes got shock. Hindi makapaniwala sa nakikita ko ngayon.

"O-Oliver?"

Ito na naman 'yong puso ko, nagsisimula nang kumabog nang matindi. Hindi na pala si Manong Driver 'yong nagmamaneho, kung hindi ay si Oliver na. Dahil sa pagiging tulala ko, hindi ko namamalayan na siya na pala iyong pumasok.

Thank you, univerese. Thank you for granted my wish.

He turns around at my direction and he smiled widely. Ayan 'yong ngiti na kating-kati na akong makita, 'yong ngiti na nakakapagpabilis ng puso ko. Hindi pa rin ako makapaniwala at nakatitig pa rin ako sa mukha niya.

"Did you miss me?"

"Gag* ka! Oo naman!"

Lumabas siya mula sa kotse at pinagbuksan ako ng pinto. Agad ko siyang niyakap nang mahigpit na tila'y ayaw nang bumitaw. Sabi ng utak ko, kailangan kong magalit dahil sa paghihintay ko sa kanya kanina kaso nanaig pa rin ang puso ko na gustong-gusto siyang mayakap.

"Is this real? Are you real?" Mangiyak-ngiyak kong tanong. Hindi ko na mapigilan ang sarili ko na maging mahina sa harapan niya.

"Why did you ask?"

"Because kanina I was just saw you at my dreams, but when I woke up, I realized that it's just a dream. And now, totoo ngang ikaw iyan na niyayakap ako. Don't do this again, Oliver," He slowly remove my arm from his body. Tumingin siya sa akin at ningitian ako. Gosh, hulog na hulog na talaga 'yong puso ko sa ngiting niyang iyan.

"Promise, I won't."

Another promise that I've heard from him, another hope that I'm surely rely on it. Ayaw kong maniwala kaso likas na sa akin ang maniwala sa isang pangakong binitawan ng taong gusto ko.