Seducing The Epicene

Chapter 34

Diana's POV

When I'm kissing her, as she moves her lips into the rhythm as mine, everything suddenly blacked out. It sent shivers to my back same in our first kiss. Some feelings never change. It is like a smell of early cooked pancake and a hot coffee that gives a wake up vibe. And as I looked at her, I could only see my life.

"I love you." I uttered again. I wouldn't get tired of saying this to her every minute.

"Kaylangan mo pa ba ng kasagutan?" Nakakalokong ngiti nito.

"Kahit hindi na. Hindi naman yun tanong." Sabi ko pabalik at inilagay ang isang puting bulaklak sa kaliwa niyang tenga. Napitas ko kase ito kanina na hindi ko sinasadya.
Nakangiti akong tumitingin sa kaniya. Hindi ko mapigilan na lalong mahulog. Mas gumanda pa siya.

"Daisy means day's eye... is also a nickname for Margaret, used because Marguerite, the French version of that name, is also a French name for the oxeye daisy. Hey? I'm Frances Margaret Russell. Kasabwat mo ba si tadhana?"

Seryoso akong napailing dito. Hindi ko pinapansin ang iba niyang sinasabi. Ang tumatak lang ay ang buo niyang pangalan. Frances means a free one, and a Margaret is a pearl. And is impossible for the pearl to be out of water. It is in depth and hides inside a shell. But she's here, not in her place.

She was free in her wildness. She was a wanderess, a drop of free water. She belonged to no man and to no city. Because she is a free pearl.

"Ba't ka napatulala dyan? Anyway, thank you sa paglagay ng daisy ah? At sige na nga, I love you too rin. And right  from this moment, I swear I only belong to you."

"Paano mo nasabi?"

"Because sometimes, my Mom calls me Pearl. And Pearl be the only gem to have a wide range for your scheme. Because you know you're a diamond, a rare one. And in Steven Universe, pearl only belong to white diamond."

"You know it's just a theory."

"That both of us can prove. If we want to."

"Paano kung magkahiwalay, magkalayo?"

Ang hindi inaasahang tanong ko na nagpatahimik sa kaniya sandali.  Nakita ko ang lungkot sa kaniyang mga mata. Pero agad naman nawala nang bigla itong ngumiti.

"Just remember that you're my first and last choice in everything, kung magkalayo man tayo, asahan mong  ikaw pa rin. Because as I said, I only belong to you."

Hindi na ako umangal pa at hinila nalang siya sa isang yakap. Pagkatapos ay iginiya ko siya pasakay sa aking alagang kabayo. I'm always here. Pero nung dumating siya, nakalimutan ko ang aking alaga.

Hindi siya marunong kaya hindi na ako nag-atubiling binuhat siya at isinakay doon.

"Dianer, don't leave me alone here. Hindi ako maru--"

Napatahimik siya nang sumakay na rin ako. Nasa likuran niya ako para maturuan ko siya kung paano sumakay, at kontrolin ang kabayo. Pero parang hindi naman siya nakikinig, nakarating na kami sa dulo ng mundo pero parang wala naman siyang natutunan.

Una akong bumaba para alalayan siya. As she was about to step sa lupa ay bigla itong natumba sa akin kaya ang ending, nasalo ko ang sakit. Pareho kaming nakahilata ngayon. She is on my top, at alam kong nararamdaman niya yung...

Ughh.

"Punky, umalis ka na please?" Pakiusap ko dito nang hindi siya tinitignan.
Agad naman siyang tumayo habang nakangisi. Ramdam ko rin.

"Just in case you didn't know, kanina ko pa yan nararamdaman.  Kaya hindi ako makapagpukos sa mga tinuturo mo sa akin." At iniwas niya ang kaniyang tingin. Naiwan naman akong pulang-pulang ngayon. Bakit hindi ako aware? Gahd. Nakakahiya.