Unlabeled [Baguio Series #1]

46

     

Sinulit naming dalawa ang nalalabing linggo ni Travis sa Zambales, kasi, kung pipilitin niyang manatili rito ay hindi talaga ako papayag at mag-aaway kami. I don't like him, turning his back on his life before he even met me. I don't like the burden I've always felt because of that.

A week has passed and I'm glad that Travis didn't change his treatment towards me after deciding on labelling our relationship.

Palagi niya akong sinusundo sa bahay para ihatid sa trabaho, at kapag tapos naman na ang trabaho ay lagi niya rin akong sinusundo, and then we'll date.

"I want to walk by the beach with you," he said as he started driving.

Muntik na akong masamid dahil naalala ko si Gian doon bigla, but it's rude, so, I erased the thought.

"Saan?" tanong ko.

"Kahit saan. Ang importante naman ay kasama ka," he said. I laughed because it's a corny line but it did make my heart flutter. "I'm serious, don't laugh."

"Okay, then," I stopped myself from laughing. "Kahit sa malapit na lang so you can bring me home."

Tumango siya. "Right. Para din masulit kita," he looked at me and winked. Inirapan ko lang siya.

Itinuro ko sa kan'ya ang daan sa malapit na beach resort dito sa Olongapo nang hindi na kami lumayo. Dumaan muna kami sandali sa mall para bumili ng mas kumportableng damit, at pagkatapos ay dumiretso na sa resort.

Kumuha siya ng isang room na for eight hours stay dahil balak niyang sulitin ang curfew kong 11:00 PM. Puwede namang cottage na lang.

Nagbihis kami ng damit na binili namin na pang-beach. Hindi naman kami talaga maliligo, pero, for emergency, at least may pampalit din, 'di ba? I wore a red bohemian chiffon dress na above the knee ang haba sa harap at lampas tuhod naman sa likod. Off-shoulder ulit, since I don't really like complete sleeveless clothes or spaghetti straps.

Sobrang payat ko na para sa ganoong damit. I don't find it comfortable, especially when people looked at me like they are judging me.

"Let's go," he said.

He's wearing a red shirt and black trunks. Pareho kaming naka-tsinelas ngayon. Lahat ng suot naming dalawa ay siya ang nagbabayad. He just won't let me pay for anything. Wala pa yata akong nagastos sa kan'ya kahit piso.

Nang makalabas ng hotel ay hinawakan niyang muli ang kamay ko at naglakad na sa gilid ng dagat, pinanonood ang paglubog ng araw.

"Tamang-tama pala ang pagpunta natin dito, eh," sabi ko habang inaayos ang kamay namin tulad ng ginagawa niya palagi.

He chuckled as he raised our holding hands and kissed my hand. "Any time is perfect," he smiled.

Ipinatong ko ang ulo ko sa balikat niya at nagpatuloy sa paglalakad. Naglalakad-lakad din kami sa tinatamaan ng alon ang paa namin, at nakakatuwa na nararanasan ko ulit mag-enjoy nang ganito kasama siya.