BUZ (Tamamlandı)

Bölüm 39

Sen benim yarım kalan cümlelerimsin... Hiç söyleyemediğim, söylemediğim o sözlerim...

Sen benim hiç ısınmayan ellerimsin... Hiç unutamayan, unutmayan o kalbim...

Sen benim eksik kalan yerimsin...

Annem ve Vural'la birlikte otururken içinde bulunduğum durumun garipliğine gülüyordum. Annemin gelmeyeceğini düşündüğümden Vural'la annemi tanıştırma işini berbat etmiştim. Gerçi annem zaten Vural'ı tanıyarak gelmişti. Magazin haberleriyle kısıtlı da olsa annem Vural'ın benim dünyamda bambaşka bir yer edindiğini biliyordu yanımıza geldiğinde. Kızının, yıllardır yalnızlıkla birlikte olan kızının yanında bir adam vardı, bu garipsenecek bir haberdi.

Şimdi ne mi oluyordu?

Vural, annemin kalbini fethediyordu.

Ben düğünde olan biteni izlerken Vural ve annem sohbet ediyor, beni çekiştiriyor, gülüp eğleniyorlardı. Onlara inanamıyordum. Resmen beni yok sayıyorlardı.

"Demek bizim ki bahçe kapısını kilitlemedi ha aylarca. Tam benim kızımdan beklenen bir hareket."

Annem hem gülüp hem fırça atabilen annelerdendi.

"Aynen öyle Yonca hanım, bir de kapıyı açmıyor bana. Görseniz, beni karşısında gördüğünde içinden kendisine lanet okudu."

Kahkaha atması gerekiyor muydu?

"Daha ne kadar beni çekiştireceksiniz?"

"Alındın mı kızım? Kapı kilitlemeyi ben sana bir türlü öğretemedim ki, senelerdir nasıl tek başına yaşayabiliyorsun merak ediyorum."

Vural masanın altından bacağıma dokundu, dönüp bakmadım.

"Hayatta kalmak gibi bir amacım yoktu anne."

Cümlelerim masada buz etkisi yaratırken Vural'ın bacağımda duran eli, kapladığı alanı genişletti. Kendince yanımda olduğunu söylüyordu. Yüzüne baktığımda, gözlerinde şefkat gördüm.

"Herneyse. Sence de Talha'yla Sevil çok yakışmıyorlar mı? Gördüğüm en güzel gelin oldu Sevil. Bu arada çocuk kaç aylık?"

Annem hızlı konu değişimlerinde ustaydı.

"3 buçuk oldu diye biliyorum ama daha da az olabilir."

"Acaba kime benzeyecek?"

"Bilmem, saç rengini Sevil'den alır diye düşünüyorum. Kızıl baskın gen değil miydi?"

"Umarım öyle olur. Turuncu saçlara dayanamıyorum."

Annemin gülümsedi. Bu, her ne kadar aramız bozuk olsa da, geçtiğimiz yıllar boyunca beni hayata bağlayan ikinci nedendi. Bir mucizenin resmedilmiş hali, annemin gülümsemesiydi.

"Siz... Ne zamandır berabersiniz?"

Yıkılmaz, güçlü Yonca Tokdemir'in Vural konusunda bana kırgın olduğunu biliyordum, ona anlatmadığım için kızgındı. Gergince Vural'a baktım. Bu işi başıma saran oydu, söylentilere cevap vermişti.

"Bu ilişkinin bir başı olduğunu zannetmiyorum, varsa bile biz kaçırmış olmalıyız. Biz yalnızca birlikteliğimizi yaşadık ve vakti geldiğinde bunu herkese gösterdik."

"Öyle mi oldu kızım?"

Önümde duran sudan bir yudum aldım ve başımı salladım.